Mutua Amicitia: Op de ziel

Harold Pinter, daar moet ik aan denken bij het begin van het stuk van Peer Wittenbols dat Mutua Amicitia speelt, Op de ziel. Een vrouw komt een schoen terugbrengen. De echtgenoot doet open. Zijn echtgenote voor wie de schoen bestemd is, is niet thuis. Maar de beide vrouwen schijnen elkaar ook niet te kennen. Een absurde en enigszins pijnlijke situatie die erg doet denken aan het werk van Harold Pinter.

Er wordt gespeeld in de expositieruimte van Chris Ripken in de Insulindestraat, een mooie ruime locatie met hoge wanden, twee trappen aan de zijkant van de speelvloer die leiden naar een vide boven. Overal beelden van de kunstenaar. De spelers zijn Agaath van Dijk, Denise Beeckmans en Dim Rossen. Regisseur is Stephan Zeedijk.

De plot draait om vreemdgaan. Kan iemand die vreemdgaat ooit nog vertrouwd worden? Kun je van twee mannen houden in plaats van een? Is de bedrogen echtgenote, die de schoen heeft gevonden in de kast van haar overleden echtgenoot, uit op wraak? Ze heeft een boekje met honderd vragen waarop ze nog graag de antwoorden wil weten. Want haar echtgenoot, Vincent, is ondertussen gestorven, een autogeluk, misschien wel omdat hij onder het rijden aan het telefoneren was met zijn minnares?

Gedurende het stuk raken de drie personages steeds meer met elkaar verweven. De indringster neemt langzamerhand plaats in een menage a trois. Het lijkt er op alsof dat ze nooit meer weg zal gaan.

Het stuk wordt begeleid door een jazzcombo met een geweldig getalenteerde saxofonist. Maar het verband tussen de twee allebei op zichzelf sterke onderdelen, tekst en muziek, wordt me niet duidelijk. Er wordt door allebei prima gespeeld, toneel en muziek. En daar komt dan ook nog beeldende kunst bij.

Ik heb van alle drie de onderdelen erg genoten en dat ik het niet begrijp? Dat is dan weer typisch Harold Pinter. Of Peer Wittenbols.