Rob Zijlstra: Zittingszaal 14

Gucci en Gucci vind ik één van de mooiste verhalen in deze bundel rechtbankverslagen van Rob Zijlstra. Een tweeling besluit tijdens een etentje in een restaurant met twee jongedames uit Hoogezand een taxi te stelen en daarmee naar Italië te rijden om zich aan te sluiten bij de mafia. Tussendoor zullen nog even kleren worden gehaald in Milaan, want de nietsvermoedende jongedames zijn onvoorbereid voor een reis naar Italië.

Zittingszaal 14 is een lange reeks van korte geschiedenissen van schurken, schlemielen en geboren pechvogels, opgetekend door Rob Zijlstra in de rechtbank van Groningen. De meeste van hen zijn maar arme sukkels die of niet beter weten, niet anders kunnen (veelplegers) of mensen die vroeg in hun leven een misstap begaan en daardoor hun leven lang in het criminele circuit blijven hangen. De rechtbank straft ze, maar of dat echt helpt is te betwijfelen.

Een ander frappant verhaal is Een moordenaar. Het doet me erg aan de zaak Marianne Vaatstra denken. Karel, een man van 47 heeft elf jaar eerder een vrouw vermoord en staat nu terecht. 26 messteken heeft hij de hem onbekende Maja van Vloten in haar eigen huis toegediend. 300 mensen werden ondervraagd, de politie deed onderzoek, de zaak werd gesloten. Na elf jaar geeft Karel zich aan als de moordenaar maar wordt niet geloofd. Totdat DNA-onderzoek uitwijst dat hij daar geweest zou kunnen zijn.

Karel liep in de straat, de deur stond open. Een slaapplekkie, dacht Karel en liep naar binnen. Niemand te zien. Totdat hij de slaapkamer binnenliep. Iemand springt op, Karel trekt een mes en begint in het wilde weg te steken, niet eens wetend of het een man of een vrouw is die hij neersteekt. Jarenlang denkt hij er over zichzelf aan te geven, maar pas na elf jaar doet hij dat daadwerkelijk. Een volgens de psychiaters en psychologen normale man die ineens een moord begaat. Hoe kan dat?

Sommige verhalen zijn grappig, sommige tragisch, sommige gruwelijk. Maar alles wordt opgeschreven door Rob Zijlstra in een droge, ik zou zeggen Gronings-nuchtere, stijl. Die stijl zorgt er voor dat het boek nergens verveelt, het is geen opsomming van steeds hetzelfde waar ik in het begin een beetje bang voor was. Ieder stukje is een mooi klein miniatuurtje. Geweldig.