Chalon-dans-la-Rue 2013 / De eerste avond

Het is weer eind juli en dan vindt het Franse straattheaterfestival Chalon-dans-la-Rue plaats. Omdat we vorig jaar zo enthousiast waren gaan we nog een keer. Met ander reisgezelschap naar dezelfde geweldige chambre d'hote, Les Murgers, van Serge Danizot in het gehuchtje Sassangy, zo'n twintig kilometer van Chalon. Na een lange maar niet al te vermoeiende reis komen we aan bij Serge, een grote zorgzame man met een klein snorretje. Hij ontvangt ons vriendelijk met een glaasje op het terras. Hij is nog net zo grappig en gevat als vorig jaar en de conversatie zwalkt moeiteloos heen en weer tussen het Frans en het Engels.

Als we uitgepakt zijn vertrekken we naar Chalon waar we na een wandelingetje door het centrum, op zoek naar een programmaboek, bij de Accueil Public aankomen die op dat moment de luiken sluit. Het is negen uur 's avonds en de volgende ochtend om tien uur zijn ze pas weer open. Dus eten we eerst maar een hapje op een terras voor de kathedraal. Daarna willen we naar twee Belgen die dansen in een boom aan de andere kant van het eiland St-Laurent, dat is een aardig eindje lopen. 

Aan de andere kant van het eiland wordt onze aandacht getrokken door de voorstelling van Osmosis, Cathédrale d'acier, een choreografie van een stel arbeiders die heen en weer lopen met grote stalen binten. Onze aandacht wordt vooral getrokken door de mooie muziek. Maar de voorstelling blijkt bijna afgelopen en nog voor die goed en wel is voltooid begint het ineens hard te regenen. Later krijgen we de kans om de voorstelling in haar geheel te zien. Daarover later. 

We rennen terug naar de Rue Strassbourg, de eetstraat van Chalon, om daar met een kop koffie of thee te schuilen in een Marokkaans restaurant. Het stinkt er naar riool en het theewater is lauw dus in dit restaurant komen we niet meer. Zonder een voorstelling te hebben gezien lopen we terug naar de auto. Een slecht begin van het festival. Gelukkig zijn er nog drie dagen te gaan.