Zuur: In de machine

Als we de machinefabriek hebben bereikt waar theatergroep Zuur de voorstelling In de machine speelt, zien we dat we precies tegenover onze eigen wijk aan de Maas staan, aan de overkant. Zuur speelt meestal op geheime locaties, ook ditmaal krijgen de bezoekers als ze gereserveerd hebt per email te horen waar ze moeten zijn om het stuk te zien. Tussen het publiek zie ik een groot aantal medewerkers van de Rotterdamse Schouwburg, veel van de medewerkers van Zuur werken daar ook.

Het is een prachtige locatie, de ex-machinefabriek waar het stuk In de machine wordt gespeeld. Een grote verlaten fabriek, met grote lege ruimten. Tussen de twee grotere ruimten, de ene is leeg en te groot, die kon Zuur niet betalen, is een smalle ruimte waar we worden ontvangen. Er is een tafeltje waar afgerekend kan worden en een bar waar je zelf mag bepalen hoeveel je wilt betalen. Er is een gezellige sfeer, vrijwilligers, vrienden en bekenden en familieleden zijn opgewonden en vol verwachting van wat ze gaan zien.

Dan mogen we naar binnen en zien we zoals Zuur het zegt: "Een noodlottige geschiedenis van kleine mensen en grote machines." Het decor is een groot scherm waarop zwart-foto's/collages worden geprojecteerd van de grote stad. Bij de voorstelling is een tentoonstelling te zien, de anatomie van de stad, ook met foto's van de grote stad, in dit geval Rotterdam. Dan begint het verhaal met de moeder die rouwt om de dood van één van haar zoons.

Lucas werkt in een fabriek na de dood van deze broer, de vriend van het meisje waarop hij heimelijk verliefd is, Catherine. Hij neemt de plaats in van zijn overleden broer die aan de lopende band werkte waar een grote machine 'behuizingen' maakt. Lucas is mismaakt en heeft een merkwaardige ziekte, zoals een Gilles de la Tourette-patiënt plotseling begint te vloeken, zo begint hij te pas en te onpas gedichten van Walt Whitman te citeren. Daarbij gaat hij even op zijn tenen staan en kijkt het publiek recht aan, een mooie vondst van de regisseur (Wietske Rowaan) of van de acteur (?). Walt Whitman speelt aan de zijlijn de rol van de verteller en komt af en toe het verhaal binnen. Of dat werkelijk het geval is of dat deze ontmoeting met de held van Lucas een illusie is, is natuurlijk aan de kijker.

Het is een spannend en ontroerend stuk alhoewel het ritme van de voorstelling mij bij tijd en wijle te eentonig is, als gevolg waarvan de aandacht soms verslapt. De spelers zijn goed (vooral de twee hoofdrolspelers) maar hebben niet de tekstbehandeling en de kunde van een professionele acteur.

Het maakt me wel nieuwsgierig naar de vorige en volgende stukken van Zuur. Ik had graag en ritje in één van de auto's van Péage gemaakt, het vorige stuk van Zuur, maar het kwam er toen niet van. Maar Zuur is veelbelovend genoeg om nogmaals te bezoeken. Dat ga ik zeker doen!