Volksbühne: Quai West

In Berlijn speelden afgelopen zondagavond vier stukken: Met gesloten deuren van Sartre, Faust 1 van Goethe, Hedda Gabler van Ibsen en Westkaai van Bernard-Marie Koltès. De eerste drie stukken ken ik, heb ik alle al eens gezien, Hedda Gabler al zoveel keer dat ik niet eens meer weet hoe vaak. Met gesloten deuren heb ik net als Hedda Gabler zelf al eens geregisseerd.

Ik kies voor de Volksbühne aan het Rosa-Luxembourg-platz waar Westkaai speelt onder de Franse titel: Quai West. Dat stuk heb ik nog nooit gezien. Denk ik. Want nadat ik op één van de grote witte kussen heb plaatsgenomen die beneden in de zaal de zitplaatsen vormen en het stuk een paar minuten bezig is, realiseer ik me dat ik ook dit stuk al eens heb gezien. In 1998 in een loods in de Rotterdamse haven, geregisseerd door Ola Mafaalani, met Ko van den Bosch als een grote zwarte engel in de rol van Abad.

Nadat het licht is gedoofd draait het ronde podium een halve cirkel. Het decor is een witte hellende cirkel met aan de voorkant vier laddertjes. Nadat het podium gedraaid is beklimmen de acht acteurs vanaf de voorkant het hellende vlak.

Westkaai gaat over een man en een vrouw, Maurice en Monique, die verdwaald zijn in een havengebied. Ongure types omcirkelen hun als zwarte kraaien op zoek naar een prooi. De auto van Maurice heeft het begeven en het ziet er naar uit dat ze hier niet levend vandaan zullen komen. Een echt verhaal heeft Westkaai niet, toch blijft het van begin tot eind spannend.

Soms kan ik iemand slecht verstaan, voor de rest heb ik weinig moeite met het Duits. Pascale Schiller als Monique vind ik het meest indrukwekkend, Maria Kwiatkowsky als Claire kan ik moeilijk volgen. Ze spreekt razendsnel met een kunstmatig hoog stemmetje waardoor veel van haar tekst voor mij verloren gaat.

Deze Quai West is bewerkt door Heiner Müller en geregisseerd door Werner Schroeter. Ik vind hem niet zo imponerend als de rauwe versie van Ola Mafalaani waarin aan het einde de moeder uit het stuk, Cécile, in het donker van de nacht de St Jobshaven overzwom, een scène die een onvergetelijke indruk op me heeft gemaakt. Maar het is een spannende en mooi vormgegeven voorstelling. Verrassend einde ook. Ik ben blij dat ik de moeite heb genomen in Berlijn het theater te bezoeken.