NNT: Il Giardino

"Zit ik in een stuk dat Il Giardino heet en dat eigenlijk gewoon de Kersentuin van Tsjechov is," zegt Leonardo de goochelaar halverwege het stuk van het NNT (Noord-Nederlands Toneel). Ik ben zonder verwachtingen gearriveerd bij de Machinefabriek het eigen theater van het NNT aan de Bloemstraat in Groningen. Ik las in de krant, het Dagblad van het Noorden, dat je zelf een fles wijn mee moest nemen. Ik kom bij de kassa en vraag of er nog een kaartje voor me is. De voorstelling is uitverkocht. Ik vraag hoe het zit en het is waar. Iedere bezoeker moet een fles wijn meenemen en als je die niet hebt kun je ter plekke één kopen. Ook is het eten inbegrepen bij de prijs van de voorstelling. Dat betekent dat ik dan niet hoef te koken. Ik laat me op de wachtlijst zetten, nummer vijf, en loop terug naar het huis van mijn ouders waar ik logeer en koop bij de Mitra een fles witte wijn. Dan loop ik terug. Nog ruim op tijd voor aanvang van het stuk. De mevrouw die alles in de gaten houdt in een blauwgebloemde blouse vraagt me of ik meneer Spoel ben. Ik antwoord bevestigend. Er is een plaats voor u, hoor, zegt ze. Ik koop een kaartje en lever mijn fles wijn in die in een winkelwagentje wordt gezet. Ik lees het programma en herken onmiddellijk het verhaal van de Kersentuin. Alleen de vrouwelijke hoofdpersoon is een man geworden en heet nu Allesandro. Zoals alle figuren een Italiaanse naam hebben gekregen.

Het stuk speelt nu op een Italiaans landgoed met een olijvenboomgaard en een restaurant, ergens in Toscane. We nemen plaats op de tribune en ik moet in het begin veelvuldig aan de Kersentuin van Frans Strijards denken. Dezelfde vaart en dezelfde humor. Ook herken ik letterlijk de teksten van Tsjechov. Maar nergens in het programma wordt de naam van de Russische schrijver genoemd.

Tijdens het tweede bedrijf worden lange tafels gereedgemaakt en gedekt en tussen het tweede en het derde bedrijf worden we uitgenodigd om te komen eten in Il Giardino. We eten een lekkere salade en daarna een pasta en zien dan vanaf onze tafel de laatste twee bedrijven. Een mooie formule en een mooie voorstelling. In het begin moest het acteren wat op gang komen vond ik, maar gaandeweg het stuk werd het steeds beter. Aan tafel maak ik kennis met de moeder van een van de actrices en zo hoef ik niet thuis in mijn eentje te eten en heb ik een gezellige avond in de Machinefabriek.