Persoonlijk
Ik houd me altijd voor dat dit blog niet echt persoonlijk is. In de zin dat ik niet vaak schrijf over persoonlijke omstandigheden, zoals de situatie in mijn gezin. Ik schrijf hoogst zelden over mijn dochters. Ik denk ook niet dat ze dat fijn zouden vinden (alhoewel ik graag iedere dag zou willen schrijven hoe lief en ondeugend, hoe vervelend en hoe geweldig ze zijn) en mijn vrouw zegtmeestal: als je maar niks over mij schrijft. Natuurlijk doe ik dat soms, stiekem, en eigenlijk nooit in negatieve zin. Mijn privéleven blijft redelijk geheim en onbeschreven.
Aan de andere kant schrijf ik over boeken, over films en over de theaterstukken die ik lees en zie. Zoals het gezegde luidt: toon mij uw boekenkast en ik zeg u wie u bent. Datzelfde geldt vast ook voor mijn film- en theaterbezoek. Het zegt ongezegd veel over wie ik ben.
Ook schrijf ik over de dingen die ik zie als ik onderweg ben. Dingen die me opvallen, kunstwerken die me boeien langs de weg, personen die me treffen of raken. Dat alles schept hoe dan ook een beeld van hoe ik ben. Ik hoef mijn gevoelens niet te beschrijven om toch te laten zien waar ik gevoelig voor ben.
Met de dood van mijn zus Hella is er iets bijzonders met me gebeurd. Na haar dood heb ik weinig geschreven. Ik wilde wel over haar schrijven maar vind dat, twee weken later, nog steeds moeilijk. Ik ontmoet veel mensen die hetzelfde of soortgelijke situaties hebben meegemaakt, iedereen kan op zijn eigen wijze meevoelen met de dingen die ik nu voel. Toch was het even stil in dit blog. Alsof al die kunstwerken, boeken, films, theaterstukken, beelden langs de kant van de weg, er even niet meer toededen.
Iedereen die ik ontmoet en die weet van de dood van mijn zus, is lief voor me. Voelt met me mee. Collega's, vrienden, kennissen. Toch heb ik het gevoel dat iedereen alleen staat in zijn verdriet, net zoals je alleen geboren wordt en alleen sterft. Ook mijn vrouw voelde zich deze week alleen staan in haar verdriet. Ik was veel weg, viel onmiddellijk in een drukke week, en zij wilde graag praten met de persoon die het allemaal ook had meegemaakt. Ik. Opgesloten in zijn eigen wereld.
Soms moet ik er dan even uit.
Aan de andere kant schrijf ik over boeken, over films en over de theaterstukken die ik lees en zie. Zoals het gezegde luidt: toon mij uw boekenkast en ik zeg u wie u bent. Datzelfde geldt vast ook voor mijn film- en theaterbezoek. Het zegt ongezegd veel over wie ik ben.
Ook schrijf ik over de dingen die ik zie als ik onderweg ben. Dingen die me opvallen, kunstwerken die me boeien langs de weg, personen die me treffen of raken. Dat alles schept hoe dan ook een beeld van hoe ik ben. Ik hoef mijn gevoelens niet te beschrijven om toch te laten zien waar ik gevoelig voor ben.
Met de dood van mijn zus Hella is er iets bijzonders met me gebeurd. Na haar dood heb ik weinig geschreven. Ik wilde wel over haar schrijven maar vind dat, twee weken later, nog steeds moeilijk. Ik ontmoet veel mensen die hetzelfde of soortgelijke situaties hebben meegemaakt, iedereen kan op zijn eigen wijze meevoelen met de dingen die ik nu voel. Toch was het even stil in dit blog. Alsof al die kunstwerken, boeken, films, theaterstukken, beelden langs de kant van de weg, er even niet meer toededen.
Iedereen die ik ontmoet en die weet van de dood van mijn zus, is lief voor me. Voelt met me mee. Collega's, vrienden, kennissen. Toch heb ik het gevoel dat iedereen alleen staat in zijn verdriet, net zoals je alleen geboren wordt en alleen sterft. Ook mijn vrouw voelde zich deze week alleen staan in haar verdriet. Ik was veel weg, viel onmiddellijk in een drukke week, en zij wilde graag praten met de persoon die het allemaal ook had meegemaakt. Ik. Opgesloten in zijn eigen wereld.
Soms moet ik er dan even uit.
Reacties