De Keuze #4: Vreugdetranen drogen snel

Een tegenvaller, dat is deze voorstelling Vreugdetranen drogen snel van het Rotheater. Ons werd een spektakel beloofd en in zekere zin is het dat ook wel, maar een gemankeerd spektakel. Wie is wat en wat is wie? Waar speelt dit stuk zich af? Als dit soort vragen door je hoofd spelen is er iets niet in de haak met het stuk. 

Zijn het zigeuners die zich door dit zonnebloemenveld bewegen? Maar hoe zit het dan met die vader die scheidsrechter is geweest? Dat klinkt als een oer-Hollands verhaal. Waarom zijn er twee actrices die het meisje spelen waarop de zoon verliefd is en die er met een ander vandoor gaat. Of is dat alleen om die prachtige scène met de bruidsjurk die daardoor dubbel zo lang is.

Lange tijjd wacht ik tot de voorstelling ergens over gaat maar het blijft uiteindelijk een aaneenschakeling van quasi-diepzinnige monologen, grappige scènes zoals het opbrengen van de huwelijkscadeaus en een ontroerend bedoelde sterfscène die niet echt ontroert omdat je geen idee hebt wie er is doodgegaan.

Geweldig talentvolle actrices als Sylvia Poorta en Fania Sorel mogen weer eens uit de kast halen wat ze elke keer uit de kast halen en maken daardoor jammergenoeg geen indruk meer. Het mooiste is uiteindelijk het decor, het prachtige veld met zonnebloemen gemaakt van groene plastic wegwerpflesjes, en de muziek van Beppe Costa. Maar ook die zwerft heen en weer van een Italiaans lied als Non ho l'eta naar zigeunerliedjes, Balkandeuntjes en kletzmer in diverse talen.

Als acteur maakt Herman Gillis nog de meeste indruk met zijn wijsheden en grappen. Met 'All of us are in the gutter but some of us are looking at the stars', een citaat van Oscar Wilde, vat hij het stuk tenslotte zo ongeveer samen. Een stelletje arme sloebers kijkt naar boven naar de sterren en verder gebeurt er niet zo veel.