De Keuze #1: Schwalbe zoekt massa
De belofte was een voorstelling over hoe massa's werken. Maar wij zaten op een tribune en mochten naar een massa mensen kijken en werden er geen onderdeel van. Wat ik eerlijk gezegd had verwacht. Nu bleef het bij kijken en wachten tot er iets gebeurt. Dat was niet veel. Soms liep iemand harder dan de anderen. Soms gaf iemand een ander de hand of legde die op de schouder. Even was er een soort opstootje. Verder werd er slechts gelopen. Soms ging de groep in zijn geheel harder of langzamer. Soms ontdekte ik na lange tijd ineens iemand in de groep die ik niet eerder had gezien.
Achter mij zat een groepje mensen, vader, moeder, dochter en zoon of vriend van de dochter, een groepje dat overduidelijk geen ervaring had met theater kijken. In de foyer was dat al duidelijk te zien. Geen theaterpubliek. Waarschijnlijk bevriend met een van de vele figuranten die Schwalbe hadden opgeroepen. Hun commentaren waren niet van de lucht. Te verstaan waren die meestal niet, maar de moeder moest er luid om lachen met een schor lachje. He he he he he, met een hijgje er tussen. De vader moest regelmatig rochelend hoesten. Iets te veel sigaretten gerookt.
"Zal wel kunst zijn." "Is die oude man er nog?" "Gaat het nog lang door?"
Wat mij betreft een mislukt experiment dat mij deed denken aan de performance-achtige installaties van Lotte van den Berg die mij ook al niet konden bekoren en dat mij nieuwsgierig maakte naar Suddenly everywhere is black with people, een voorstelling met ongeveer hetzelfde thema. Daar moest ik nog een dag op wachten.
Reacties