Rotheater: Kust
Een voorstelling van de makers van Branden, zo wordt Kust aangekondigd door het Rotheater. Dat schept hooggespannen verwachtingen want Branden was ongetwijfeld één van de mooiste voorstellingen van het afgelopen seizoen. De filmversie van Branden, Incendies, was ook al een succes op het Rotterdams Filmfestival waaruit blijkt dat dat verhaal, een regelrechte tragedie, op iedereen indruk heeft gemaakt.
Laat ik beginnen te zeggen dat Kust een hele goede voorstelling is. Wat acteerwerk betreft waarschijnlijk zelfs beter dan Branden. In ieder geval in mijn ogen. Met name de beginscène waarin Wilfried, gespeeld door Nasrdin Dchar, aan een rechter toestemming vraagt om zijn pas overleden vader in diens geboorteland te mogen begraven, is zeer indrukwekkend. In spelen in vormgeving. Een vormgeving die ook weer verwijst naar Branden. Maar het verhaal, de plot van Kust, valt tegen.
Dat komt vooral door de vergelijking. Zoals gezegd wordt er goed gespeeld, vooral door Yahiya Gaier als de dode maar nog steeds sprekende vader. Zijn dood is de aanleiding voor een zoektocht naar een laatste rustplaats voor zijn onderweg wegrottende lijk. Als een zwaan-kleef-aan voegen zich langzamerhand steeds meer vaderlozen bij Wilfried op zijn reis. Simone, de zingende vrouw, gespeeld door Fania Sorel die hier een rol speelt die sterk doet denken aan haar rol in Branden, Sabé en Samir, en tenslotte Joséphine.
Uiteindelijk komt het kwintet met de dode vader aan bij de kust. De plek waar hij ooit met de moeder van Wilfried gelukkig was. Een prachtig beeld van een zee van namen besluit de voorstelling. Was de vormgeving van Branden vrij sober, Kust is in zijn vormgeving rijker, met een mooi zwart bos en een azuurblauwe zee.
Mijn eerste gevoel na de voorstelling was "te lang en te voorspelbaar", maar nu, een paar dagen later, ontdek ik in mijn herinnering steeds meer mooie momenten die de voorstelling bij terugblik steeds beter maken. Het spel, de beelden, alleen het verhaal blijft hierbij wat achter. Maar ik raad iedereen aan deze voorstelling zeker te gaan zien.
Kust is nog te zien t/m 25 februari in het Rotheater, zie de website van het Rotheater voor details.
Laat ik beginnen te zeggen dat Kust een hele goede voorstelling is. Wat acteerwerk betreft waarschijnlijk zelfs beter dan Branden. In ieder geval in mijn ogen. Met name de beginscène waarin Wilfried, gespeeld door Nasrdin Dchar, aan een rechter toestemming vraagt om zijn pas overleden vader in diens geboorteland te mogen begraven, is zeer indrukwekkend. In spelen in vormgeving. Een vormgeving die ook weer verwijst naar Branden. Maar het verhaal, de plot van Kust, valt tegen.
Dat komt vooral door de vergelijking. Zoals gezegd wordt er goed gespeeld, vooral door Yahiya Gaier als de dode maar nog steeds sprekende vader. Zijn dood is de aanleiding voor een zoektocht naar een laatste rustplaats voor zijn onderweg wegrottende lijk. Als een zwaan-kleef-aan voegen zich langzamerhand steeds meer vaderlozen bij Wilfried op zijn reis. Simone, de zingende vrouw, gespeeld door Fania Sorel die hier een rol speelt die sterk doet denken aan haar rol in Branden, Sabé en Samir, en tenslotte Joséphine.
Uiteindelijk komt het kwintet met de dode vader aan bij de kust. De plek waar hij ooit met de moeder van Wilfried gelukkig was. Een prachtig beeld van een zee van namen besluit de voorstelling. Was de vormgeving van Branden vrij sober, Kust is in zijn vormgeving rijker, met een mooi zwart bos en een azuurblauwe zee.
Mijn eerste gevoel na de voorstelling was "te lang en te voorspelbaar", maar nu, een paar dagen later, ontdek ik in mijn herinnering steeds meer mooie momenten die de voorstelling bij terugblik steeds beter maken. Het spel, de beelden, alleen het verhaal blijft hierbij wat achter. Maar ik raad iedereen aan deze voorstelling zeker te gaan zien.
Kust is nog te zien t/m 25 februari in het Rotheater, zie de website van het Rotheater voor details.
Reacties