#IFFR 1: Cornelia frente al espejo
Op vrijdagmiddag gaan we naar de film. Uit het overweldigende aanbod kies ik eerst maar eens één film, met volgens de tekst op de website de fine fleur aan acteurs van de Argentijnse cinema: Cornelia frente al espejo (Cornelia en haar spiegel), het speelfilmdebuut van de documentairemaker Daniel Rosenfeld. Een man met een grote donkere baard die zelf aanwezig is met zijn beeldschone hoofdrolspeelster, Eugenia Capizzano, een jonge vrouw met lang donker haar en volle lippen die prachtig kan huilen (foto). Ze heeft ook meegewerkt aan het scenario naar een verhaal van Silvina Ocampo. Een in Argentinië beroemde schrijfster van korte verhalen en de echtgenote van schrijver Adolfo Buoy Cassares.
Het is een wat slome magisch-realistische film over een vrouw in een groot oud landhuis. Andere personages komen en gaan, zijn ineens verdwenen als plotseling een nieuw personage opduikt. Aan het begin is Cornelia alleen met haar tante,een tante die haar de liefde voor theater heeft bijgebracht. Samen drinken ze uit een gifbeker want Cornelia wil sterven. Of is ze al gestorven? Dat laatste wordt niet duidelijk. Dan is de tante plotsklaps verdwenen en staat een kind aan de deur die de poppen wil zien. Het kind heeft het over een man die haar heeft binnengelaten. En dan is er ineens ook een man en is het kind verdwenen. De man draagt een ouderwets boevenmasker en zegt een inbreker te zijn. Hij wil de sleutels van de safe. Ze wil hem die geven als hij belooft om haar te vermoorden.
Tenslotte duikt ook een man met een pistool op en zo gaat de film langzaam voort. Het kabbelt een beetje en wordt bijna nergens echt spannend alhoewel de sfeer magisch en onheilspellend is. Pas aan het einde wordt de geschiedenis van de vrouw duidelijk.
Een mij iets te trage en onduidelijk film. Er had hier en daar makkelijk wat uitgeknipt kunnen worden om de film wat aan vaart te doen winnen.
Reacties