Lovsky, Joensen en Stevens: De bezemkast

De start van de voorstelling is een teleurstelling. Dacht ik een origineel idee te hebben om een nummer met mobiele telefoons te doen wordt datzelfde idee in de opening van De Bezemkast gebruikt. Gelukkig is dat de enige echte teleurstelling want het liedjesprogramma dat Fay Lovsky, Laurens Joensen en Jet Stevens presenteren onder de noemer van mileuvriendelijke psycho-akoestische muziek is hartverwarmend en voortdurend verrassend. Behalve met mobiele telefoons wordt er met allerlei instrumenten en non-instrumenten gespeeld, zoals onder andere plastic emmers. Het programma heeft een gezellige kneuterigheid, alles is vrij klein zelfs als het bandje aan het einde een stadionrockband speelt.

Fay Lovsky die ik al ken vanaf de tijd dat ze kortstondig Fay Lovesick heette en het plaatje Sound on Sound maakte bij de 1000 Idioten Records waar ook mijn punkband The Suzannes het eerste en laatste plaatje maakten, is altijd op zoek naar nieuwe instrumenten en naar nieuwe geluiden. Met de single Christmas was a friend of mine werd ze kortstondig beroemd en daarna maakte ze opnieuw (bijna) in haar eentje (samen met Joost Swarte) Jopo in mono, een mooi klein meesterwerkje in prachtige verpakking. Ook maakte ze veel prachtige muziek bij voorstelling van Joost zijn broer Rieks Swarte zoals bij Sofie en Lange Wapper. Van al die liedjes zitten er nog velen ergens onder mijn hersenpan in mijn geheugen gegrift. In de voorstelling speelt ze nog één echt oud nummer van Confetti: Esprit de l'escalier.

Laurens Joens kende ik nog niet en was daardoor een ontdekking, vooral het lied over de Zeepik maakte grote indruk op me. Laurens is duidelijk de grootste theaterpersoonlijkheid van de drie. Hij trekt het publiek over de streep om mee te zingen met een Zeeuws lied waardoor we met zijn alle Moane brullen, het Zeeuwse woord voor maan.

Illustratie: de hoes van Sound on Sound