Inbraak!

Als we op zondag 2 januari terug komen uit Groningen staan de tuindeuren op een kier open. Dat is vreemd want ik weet zeker dat ik ze voordat we vanochtend om kwart over acht vertrokken, had dichtgedaan. Het is ook nog eens erg koud in de kamer. Ik vraag aan mijn dochter die het eerst naar binnen is gegaan of zij de deuren heeft opengezet. Ze zegt van niet en dan zie ik dat het slot is geforceerd en dat de klemmen waarmee de deuren extra vast zitten, zijn verbogen. Er is ingebroken.

Toch is er in de woonkamer verder weinig van te zien. Een laatje staat half open, er ligt een plastic zakje met wat vreemd geld op de vloer voor het kastje maar de gitaar staat er nog, het fototoestel ligt nog steeds voor het grijpen en ook onze vooroorlogse laptop staat nog rustig op zijn kant achter een geluidsbox. Ik ga de trap op naar boven. Misschien is de inbreker boven nog bezig. Vreemd genoeg voel ik geen angst. Ben sowieso niet gauw angstig. Is dat naïviteit?

Boven is de inbreker duidelijk bezig geweest. Op de slaapkamer staan alle deuren van de wandkast wagenwijd open en ligt een groot deel van de inhoud op de vloer en op het bed. Op datzelfde bed staan twee kistjes, een juwelenkistje staat open (maar het zijn geen echte juwelen die in het koffertje zitten) en de de make-upkoffer van Mijn Vrouw. Ik loop naar de kamer van Mijn Jongste Dochter en ook daar heeft de inbreker aardig huisgehouden. Laden en kasten staan open. De juwelen van Mijn Jongste Dochter zijn van blik en hebben de inbreker niet kunnen bekoren. Maar het paspoort van mijn dochter staat nog steeds open en bloot op haar kast. Er lijkt niets verdwenen.

Ik bel de politie die vrij lang op zich laat wachten.