120 km fietsen

Met elfduizend staan we aan de start bij De Kuip. Dit keer gaat het niet om voetbal of een popconcert, maar om de tourtocht ter ere van de Grand Départ van de Tour de France van aanstaande zaterdag 3 juli. Het is donderdag 3 juli en ik heb me samen met twee van mijn zwagers (uit Dronten en uit Groningen) ingeschreven voor de tocht van 120 km. De langste afstand die ik ooit op één dag op de fiets heb afgelegd. Eerst wilde ik met mijn zwager uit Dronten en mijn derde zwager uit Zetten, meedoen aan de elfstedentocht maar nadat ik op een dag tachtig kilometer had gefietst bedacht ik me. Vorig jaar hadden we met alle zwagers 110 km gefietst in de omgeving van Oosterhout en dat ging me goed af. Naderhand nog voldoende energie en de volgende dag geen centje spierpijn. Maar ik heb het idee dat het tempo tijdens deze tocht hoger zal zijn. Dat is ook zo.

Ik word op de tocht gewezen via Twitter, door Kirsten Verdel (@locuta), die me er als eerste op attendeert. Doorslag geeft natuurlijk het prachtige shirt dat je krijgt als je meedoet (illustratie). Kirsten wil met een aantal Twitteraars aan de tocht meedoen. Ik meld me onmiddellijk aan en besluit later mijn zwagers (omdat we in Oosterhout samen hebben gefietst) op de tocht te wijzen. Mijn zwager uit Dronten is al op de hoogte (hij heeft een fietsenwinkel, Jan Brinkman), de zwager uit Zetten ziet er van af, en de zwager uit Groningen doet ook mee.

Ik ben een beetje huiverig voor de massaliteit van het evenement. Ik ben gewend in mijn eentje te fietsen, rekening houdend met niemand dan mezelf. Nu zijn we met elfduizend fietsers. Een gigantisch peloton. Het valt me reuze mee. Als je even alleen bent haak je makkelijk aan bij een groepje en je kunt kiezen tussen een heleboel groepjes. Als een groepje te hard gaat los je, als een groepje te langzaam gaat kies je een sneller groepje.

We zien onderweg een waanzinnig aantal lekke banden, allemaal mensen met het felbegeerde shirt aan. Niet aantrekken dat shirt dus als je fietsen moet, het brengt ongeluk. Gewoon aandoen als modieus kledingstuk. Ook stoppen we in Heinenoord met zijn allen voor een begrafenisstoet. Daarnaast veel ongelukken onder weg. Renners die in valpartijen terecht zijn gekomen en met ambulances moeten worden afgevoerd.

Over het geheel genomen een mooie tocht, vanuit Rotterdam langs Papendrecht, Zwijndrecht, door de Hoekse Waard, Heinenoord, Oud-Beijerland, Nieuw-Beijerland, Korendijk, Numansdorp (waar ik bel met mijn collega om te weten te komen of ik over het dijkje langs haar huis ben gefietst, wat inderdaad het geval is), 's-Gravendeel, Puttershoek. Spectaculair zijn de twee keren dat we door de Heinenoordtunnel fietsen. De eerste keer nog in peloton, dus erg opletten dat je niet tegen een ander oprijdt of dat een ander tegen jou oprijdt, de tweede keer kunnen we echt los gaan omdat de renners dan veel meer verspreid zijn over het parcours.

Het laatste stukje komt als een verrassing. Opeens zijn we er, in het Zuiderpark, en hebben we het gehaald. Vertrokken om kwart voor tien, gearriveerd om vijf over drie. Vijf uur en twintig minuten inclusief pauzes. Een uur gepauzeerd? Ik weet het niet. Maar ik voel me heet en bezweet maar niet echt moe. Geen reden om 's avonds niet te repeteren met De Mooie Onbekende.

Op de terugweg krijgen we van een aantal dames van het Rotterdamsch Studenten Gezelschap nog een stuk appeltaart op de Willemsbrug ter ere van de 29e verjaardag van de Willemsbrug.

's Avonds in bed draait mijn hoofd nog wel even op volle toeren. Ik zie beelden van renners, val half in slaap, schrik wakker als ik droom dat ik bijna tegen een andere fietser op rijd, mijn benen voelen nog even alsof ze nog steeds aan het trappen zijn, maar ik heb ook de volgende ochtend geen spierpijn of krampen. Goed getraind van te voren.