Vlak nadat ik een foto heb gemaakt in het plaatsje Stein waar ik afstap om een kop koffie te gaan drinken, laat ik mijn mobiel vallen. Hij zit in het zakje van mijn vest en als ik me vooroverbuig om mijn fiets vast te zetten valt hij met een smak op het trottoir. Dat is in het leven van mijn mobiel wel vaker gebeurt en meestal kan dat geen kwaad. Ik loop het hotel/restaurant
Over de brug binnen dat, zoals de naam al doet vermoeden, net over de brug gelegen is. Ik vraag De Vrouw Met De Rasperige Stem achter de bar om een kop koffie en neem plaats aan een tafeltje. Rechts achter me is een stopcontact en omdat mijn mobiel net al aangaf niet al te veel stroom meer te hebben, stop ik de lader in het stopcontact en sluit hem aan op mijn mobiel. Ik hoor geen piepje en zie geen ladend batterijtje op mijn scherm dus ik vraag me af of er wel stroom uit het stopcontact komt. Ik vraag het aan De Vrouw Met De Rasperige Stem. Ze zegt dat er wel stroom uit zou moeten komen en dat het stopcontact misschien wat los zit. Ik controleer het stopcontact en vraag me dan opeens af waarom mijn mobiel uit is. Die had ik toch niet uitgedaan. Ik maak de lader los en schudt mijn mobiel bij mijn oor heen en weer. Ik hoor iets rammelen. Dit keer is de mobiel echt kapot. Hij doet het gewoon niet meer. Ik drink mijn koffie op en reken af. Ik vertel De Vrouw Met De Rasperige Stem dat het niet het stopconctact is maar dat mijn mobiel stuk is. Ze vraagt me onmiddellijk of ik met de telefoon van het hotel/restaurant iemand moet bellen. Dat is erg vriendelijk van haar. Ik bel mijn Jongste Dochter die samen met Mijn Vrouw per auto onderweg is naar Utrecht, net als ik, waar we hebben afgesproken bij mijn Oudste Dochter. Dat ik nu niet meer kan bellen zodat ze mij niet kunnen bellen als er iets is en ik hun niet kan bellen als er iets is. Dan gaat De Vrouw Met De Rasperige Stem stofzuigen en verlaat ik het hotel/restaurant.
Vlak nadat ik een foto heb gemaakt in het plaatsje Stein waar ik afstap om een kop koffie te gaan drinken, laat ik mijn mobiel vallen. Hij zit in het zakje van mijn vest en als ik me vooroverbuig om mijn fiets vast te zetten valt hij met een smak op het trottoir. Dat is in het leven van mijn mobiel wel vaker gebeurt en meestal kan dat geen kwaad. Ik loop het hotel/restaurant Over de brug binnen dat, zoals de naam al doet vermoeden, net over de brug gelegen is. Ik vraag De Vrouw Met De Rasperige Stem achter de bar om een kop koffie en neem plaats aan een tafeltje. Rechts achter me is een stopcontact en omdat mijn mobiel net al aangaf niet al te veel stroom meer te hebben, stop ik de lader in het stopcontact en sluit hem aan op mijn mobiel. Ik hoor geen piepje en zie geen ladend batterijtje op mijn scherm dus ik vraag me af of er wel stroom uit het stopcontact komt. Ik vraag het aan De Vrouw Met De Rasperige Stem. Ze zegt dat er wel stroom uit zou moeten komen en dat het stopcontact misschien wat los zit. Ik controleer het stopcontact en vraag me dan opeens af waarom mijn mobiel uit is. Die had ik toch niet uitgedaan. Ik maak de lader los en schudt mijn mobiel bij mijn oor heen en weer. Ik hoor iets rammelen. Dit keer is de mobiel echt kapot. Hij doet het gewoon niet meer. Ik drink mijn koffie op en reken af. Ik vertel De Vrouw Met De Rasperige Stem dat het niet het stopconctact is maar dat mijn mobiel stuk is. Ze vraagt me onmiddellijk of ik met de telefoon van het hotel/restaurant iemand moet bellen. Dat is erg vriendelijk van haar. Ik bel mijn Jongste Dochter die samen met Mijn Vrouw per auto onderweg is naar Utrecht, net als ik, waar we hebben afgesproken bij mijn Oudste Dochter. Dat ik nu niet meer kan bellen zodat ze mij niet kunnen bellen als er iets is en ik hun niet kan bellen als er iets is. Dan gaat De Vrouw Met De Rasperige Stem stofzuigen en verlaat ik het hotel/restaurant.
Reacties