De verleiders: Slikken en stikken

De dag nadat ik drie vrouwen hun visie heb horen geven op Macbeth en zijn tomeloze ambitie zie ik vijf mannen die hun ongezouten mening geven over het medisch industrieel complex. De Verleiders in hun vierde voorstelling. De Verleiders die eerder al onder andere het vastgoed en het bankwezen op de korrel namen in hun Brechtiaanse en cabareteske stukken. Het is een onderhoudende show waar vele feitjes voorbij komen en die veel kanten op gaat. Slikken en stikken pakt net iets te veel onderwerpen aan om echt de diepte in te kunnnen gaan. De verzekeringsmaatschappijen, de Big Pharma, de medici, de politiek en de regering en onszelf. Want wijzelf zijn het die misschien wel teveel verlangen.

De voorstelling begint met een lied op de tekst van Mens durf te leven, aangepast tot Mens durf te sterven. Dat is meteen het prikkelendste thema van voorstelling. In een monoloog laat George van Houts zien hoeveel mannen en vrouwen na hun vijfenzestigste levensjaar kosten aan medische ingrepen en medicijnen. Het astronomische bedrag van gemiddeld een ton per persoon. Daarop volgt de gedurfde theorie. Wat als mensen op hun tachtigste een contract tekenen om nog maar vijf jaar te leven, een ton uitgekeerd krijgen om daarvan vijf jaar lang de bloemetjes buiten te zetten om daarna op een gemakkelijke manier uit het leven te stappen? Rustig, met een pilletje of een injectie, in je slaap zoals eigenlijk iedereen wil sterven. Nu zijn de laatste jaren van iemand's leven een strijd tegen ziekte en dood, een worsteling die niemand wil. De oudere patiënt niet, de familie niet. Een intrigerend idee dat bij mij blijft hangen. Zou ik dat zelf willen? Misschien wel.

Voor het overige vind ik het geen geweldige voorstelling. NIet zoals Door de bank genomen. Er is een genante scène waarin de vrouwelijke Nederlandse minister van gezondheid wordt vernederd door de directeur van een Big Pharma firma. Een ongepaste en sexistische mannenscène. Het acteren is niet geweldig. George van Houts en Leopold Witte zijn goed, Tom de Ket is meer ideeënman dan acteur, Victor Lwöw doet hetzelfde wat hij altijd doet en wordt daardoor een karikatuur van zichzelf, Martijn Fischer, die Pierre Bokma vervangt bij De Verleiders, kan gelukkig erg mooi zingen.

Maar na een avond hogeschool acteren van de dames van Discordia valt dit toch een beetje tegen.