Frits Marnix Woudstra: Lucas Casimir

De moeilijkste vraag aan iemand die zelfmoord heeft gepleegd is de vraag naar het waarom. Lucas Casimir, de zoon van Frits Marnix Woudstra, gaat op 17 december 2013 in alle vroegte van de ochtend op het spoor bij Diemen staan en maakt op die manier een einde aan zijn leven. Zijn ouders en zijn zus, Frits, Anouk en Flora, blijven met de vragen achter.

Niet dat deze zelfmoord geheel onverwacht kwam want er ging een lange voorgeschiedenis aan vooraf. Die voorgeschiedenis en wat er in het jaar na het verlies van hun zoon gebeurde heeft Frits in het boek geprobeerd weer te geven. De geschiedenis van een twijfelende vader. Heeft hij gefaald als vader? Is Lucas beter af als dode dan als ongelukkig levende zoon? In een prachtig vormgegeven boek is de zoektocht vastgelegd, omlijst met illustraties van vader Frits, moeder Anouk en zus Flora en van de in 2012 overleden studiegenoot en kunstenaar Roland Sips.

Nadat Frits een blog was begonnen waarin hij vertelde over zijn twijfels na de dood van Lucas verscheen in het Volkskrant Magazine een groot artikel dat met name inging op hoe de hulpverlening de ouders buitensloot bij de hulp aan Lucas. Dit werd opgepikt door uitgeverij Thomas Rap waarna het in eigen beheer uitgegeven Blijvend Ontgoocheld, gemaakt voor iedereen die Lucas kende, en ter nagedachtenis aan hem, werd uitgewerkt tot Lucas Casimir.

Het boek heeft een mooie lichte toon, Frits heeft een geheel eigen stem en stijl van schrijven. Dat bleek al in 2011 toen hij een boek maakte over zijn jeugd, zijn vader en zijn werk in de zorg. Het verschil met dat boek, Miljonair van regendruppels, is dat dit boek één onderwerp heeft dat het richting geeft. De zelfmoord van Lucas. Een serieus en zwaar onderwerp waarover tot nu toe veel minder boeken zijn verschenen dan over iemands jeugdherinneringen. Maar gelukkig wordt het nergens sentimenteel of larmoyant. 

Belangrijkste toevoeging aan het verslag van het eerste jaar zijn de brieven aan Lucas die de vader na de zelfmoord aan zijn zoon schrijft en de antwoorden die hij ontvangt. Steeds meer realiseert de vader zich dat het beeld van zijn zoon vervaagt en dat hij Lucas uiteindelijk toch los zal moeten laten en niet de antwoorden zal krijgen die hij wenst te ontvangen.

Dag lieve jongen, met de titel van het gedicht van Anton Korteweg dat ook in het boek is opgenomen, eindigt het indrukwekkende verslag van de zoektocht.