Festival De Keuze #05: Eksit

Hoe beschrijf je een voorstelling waarin niets gebeurt? Want dat is Eksit van Chris Kondek. Een danseres staat op het toneel en deelt kussens uit aan het publiek. Ze vraagt ons allemaal lekker te gaan zitten. Van de tribune zijn de even rijen neergeklapt zoda we op die rijen onze bennen kunnen uitsrekken. Onder ons hoofd en achter onze rug kunnen we een zwart en een wit kussen leggen. Het is niet erg als we tijdens de voorstelling onze ogen dicht doen. Ook is het niet erg als we tijdens de voorstelling in slaap vallen. Want zelfs dan zullen we niets missen, vertelt de danseres. Ze belooft ons dat ze een korte dansfrase van een paar minuten zal dansen en die de hele voorstelling zal herhalen. 

Maar eerst wil ze ons een film laten zien. Uit het plafond komt een scherm naar beneden en een Amerikaanse wetenschapper vertelt ons over het nut van slapen en dromen. In onze slaap en tijdens onze dromen verwerken we de gebeurtenissen van de afgelopen dag. Na een dutje kunnen we taken beter uitvoeren dan zonder. Dat blijkt uit een test die hij heeft gedaan met studenten. Zij moesten een doolhof oplossen. In twee fasen met een pauze er tussen. Tussen de twee fasen deed de ene groep een dutje en droomde, de andere groep bleef wakker. De groep die tussen de opdrachten had geslapen presteerde de tweede keer significant beter dan de andere groep.

Het scherm schuift weer omhoog en de danseres legt ons de frase uit die ze gaat dansen. In kleine stapjes laat ze zien wat ze gaat doen. Als ze daar mee klaar is verdwijnt ze in de coulissen en begint de daadwerkelijke voorstelling. Ze vraagt de technicus om muziek en ze start. De muziek is rustige achtergrondmuziek zoals de ambiant muziek van Bryan Eno.

Zoals beloofd herhaalt ze steeds dezelfde bewegingen. En van tijd tot tijd sluit ik mijn ogen, doezel ik weg. Als ik de ogen open is de danseres nog steeds bezig. Tussen de frase verdwijnt ze steeds achter de coulissen en soms heeft ze een andere kleur jurk aan. Langzamerhand wordt het steeds donkerder op het toneel. Als het bijna helemaal donker is heeft de danseres een glimmende glitterjurk aan en zie je enkel nog de weerkaatsing van het kleine beetje licht op die jurk. Tenslotte is het helemaal donker en komt het licht langzamerhand weer op.

Met dat het licht weer omhoog komt verandert de muziek, wordt dynamischer en als laatste danst de danseres een geheel nieuwe frase met allerlei bewegingen die we nog niet eerder zagen. Dan verdwijnt ze achter de coulissen om niet meer op het toneel terug te keren. Het publiek blijft in verbijstering achter. Allereerst duurt het bijna twee minuten voordat er wordt geapplaudiseerd. Dan volgt het applaus maar de danseres keert niet terug. Enigszins verdwaasd loop ik de zaal uit. Onder de indruk. Dit is een voorstelling zoals ik nog niet eerder zag.

Daarin lijkt de voorstelling op de andere voorstelling die ik jaren geleden van Chris Kondek zag, Dead Cat Bounce, waarin het publiek geld ging beleggen op Wall Street. Ook zo'n bijzondere voorstelling. Waanzinnig goed en een voorstelling die me altijd bijgebleven is. Ik denk dat ik Eksit na tien jaar ook nog niet vergeten ben.