Tinaninani: Verdronken Vlinders

Jonge mensen op een podium zijn altijd een plezier om naar te kijken. Ongeacht de kwaliteit van de uitvoering zie je de toekomst. In de voorstelling Verdronken Vlinders van Tinanini, onderdeel van het festival 75 jaar oorlog in de stad, is het verschil tussen jong en oud goed te zien. Links en rechts van het podium zitten twee oudere amateurtoneelspelers aan bureau's, met op die bureau's grote stapels boeken en notities. Zij becommentariëren wat er op het toneel gebeurt als de twee oude mannetjes in de Muppetshow op hun balkonnetje. De voorstelling gaat over oorlog, hoe kan het anders in dit festival. 

In korte gedanste en gespeelde scènes laten de jongere dansers en acteurs verschillende aspecten van het verschijnsel oorlog zien. Soms gaat het over de Tweede Wereldoorlog, over discriminatie van de joden, soms over oorlog in de derde wereld, in Afrika, over op de vlucht zijn. Er zijn schitterende beelden. Zo begint de voorstelling met een dans met zaklantaarns in het licht waarvan de huid van de dansers soms even oplicht. Er is een mooie scène waarin er op eieren wordt gelopen. Soms zit je vrolijk te lachen om de energie en de vrolijkheid van de dansers. Bijvoorbeeld als ze een spel spelen met de toeschouwer, waarbij ze voortdurend met hun armen hun ontblote borsten bedekken. Dan weer houd je je adem in als een speler de ander bijna lijkt te wurgen.

Een vreemde eend in de bijt is de Afrikaanse zanger/gitarist uit Kenia, die niet echt deel lijkt te nemen aan de voorstelling. Hij komt op als een vluchteling uit een oorlog ver van hier, speelt en zingt een lied. Half en half had ik verwacht dat hij een combinatie aan zou gaan met de reeds eerder aanwezige zanger, bijvoorbeeld als begeleider of in een duet, maar zo'n samenwerking blijft uit. De zanger wordt begeleidt door ingeblikte muziek en dat is jammer. Want zingen dat kan hij, onder andere enkele mooie jiddische liederen.

Al met al een indrukwekkend geheel alhoewel ik de twee oude mannetjes wel had kunnen missen. Gelukkig trokken die zich na het begin van de voorstelling steeds meer terug en ging de meeste aandacht naar de jongeren. De jeugd heeft de toekomst. Zij moeten er voor zorgen dat er nooit meer oorlog komt. Of ze dat gaat lukken waag ik te betwijfelen. Oorlog is immers van alle tijden. Maar de jeugd blijft altijd zijn best doen, zit vol hoop, verlangens en heeft de kracht. Wie weet lukt het hun ooit toch.