Chalon-dans-la-Rue 2015

Op een festival lijkt het vaak of 'het' zich ergens anders afspeelt dan op de plaats waar jij je bevindt. Mijn lief stoort zich daarnaast nogal aan de grote hoeveelheid rastapunks met een cigaretje in de mond, een blikje bier in de hand en een grote hond met een grote mond. In het weekeinde zijn die gelukkig in de minderheid omdat het festival dan door het grote publiek over wordt genomen. Op zaterdag wordt het daarbij nog eens verdunt door het tevens aanwezige winkelende publiek. Door dat publiek is het op zaterdag ook het lastigst om een plek voor onze auto te vinden.

Maar het grootste probleem bij mijn lief is dat ze het na één niet geslaagde voorstelling al op wil geven, iets anders wil gaan doen, gaan winkelen bijvoorbeeld. Dat laatste levert mij dan weer wel twee mooie overhemden op. Toch is de oogst niet echt mager. Eenentwintig voorstellingen zie ik geheel of gedeeltelijk in vijf dagen, dat is gemiddeld meer dan vier per dag. Als ik de één na laatste dag niet ziek was geworden (knallende koppijn van de hitte), dan hadden het er zelfs vijf per dag kunnen worden.

Er waren mooie voorstellingen bij en al met al was het een divers geheel. 

We zagen:

Dans met een stok van Joan Catala uit Spanje; een poëtisch voorstelling in de lucht (en in de regen) van Transe Express met een vrouw met een gieter op een schommel, en een reusachtige ui die openbarstte; fakirisme van Makadam Kannibal, minder goed dan vier jaar geleden maar toch amusant; pure muziek van de Junkyard Crew (Americana) en chansons van Filet d'Air; een gekke familie in een caravan die een doorlopende performance gaf (Famille Bonumeur); een koorddansvoorstelling op een oneindig touw van Cirque Rouages met live muziek en twee gigantische fietswielen, één van de hoogtepunten; twee marionettenvoorstellingen voor een minimaal publiek in caravans, een Belgische en een Franse; een steampunkcircus met een halfnaakte stoere trapezewerkster en een androgyne man die met hoepels in de weer was; twee jongemannen met een grote metalen hoepel; een conference met straattheatertrucs o.a. met een zweep en een Barbie; een groot spektakel met twaalf gigantische paarden en een vliegend paard; een serie oude films van Winsor McCay met live gecreëerd  geluid uit drie slingergramofoons, een handorgeltje, een gerauschmacher en een fietswiel; drie dames, zojuist ontslagen uit de augurkenfabriek hangend aan één trapeze; twee komediantes die een kluchtige versie van Thelma en Louise speelden; een mimevoorstelling voor kinderen over een jongetje dat idolaat is van Zorro (met mooie geluidseffecten en muziek); en een performance van de enige Néerlandaise, Merel Kamp, hangend in een knooppunt van draden als een spin of een rups in een cocon. 

En dan vergeet ik de allereerste voorstelling, Iceberg, een associatieve kindervoorstelling over een man en een vrouw op een ijsberg, de allereerste voorstelling die we zien op het festival op de woensdagavond. Geen indrukwekkende voorstelling en wellicht daarom vergeten.Niet vergeten moet ik de voorstelling van Mondes des papier, een acrobatenvoorstelling, twee mannen en een vrouw met een sprookjesboek. Telkens als de pagina om wordt geslagen begint er iets nieuws.