Vis à Vis: Hart

Spektakel. Dat is waar theatergroep Vis à Vis in is gespecialiseerd. Bijna het tegenovergestelde van de voorstelling van Marjolein van Heemstra waar ik onlangs over schreef is Hart. Alles is groots hier onder aan de dijk bij het strand van Almere. Vanaf een grote tribune kijken we naar een er behoorlijk realistisch uitziend afvalverwerkingsstation. Hier wordt het afval gescheiden. Auto's met mensen die hun afgedankte spullen komen inleveren rijden af en aan. In het decor zitten allerlei luiken en vakken waarin het afval kan worden gedeponeerd. Tegen dit decor ontwikkelt zich langzamerhand een liefdesverhaal over de zoon van de beheerder van het station en zijn buitenlandse geliefde. Die geliefde heeft hij gestolen van een nogal criminele patser die gewelddadig afrekent met iedereen die hem dwarszit.

De verliefde zoon wil er vandoor met zijn geliefde maar wenst niet haar familie er op de koop toe bij te nemen. Dat zijn twee mannen, ooms, en een tante. Vis à Vis presenteert de voorstelling Hart als een stuk over scheiding. Niet alleen het afval moet worden gescheiden maar ook de illegale immigranten zijn afval en moeten worden gescheiden van de anderen.

Maar niet het verhaal en het acteerwerk zijn de belangrijkste ingrediënten van deze voorstelling, dat zijn de indrukwekkende theatrale effecten waar de groep bekend om staat. Ontploffingen, draadloos bestuurde auto's, een stuk grond van tien bij tien meter dat in zijn geheel naar boven komt waaronder de illegale immigranten zich schuilhouden, en als klap op de vuurpijl een grote ballon waarmee die immigranten aan het slot de scène verlaten.

Het was lang geleden dat ik voor het laatst een stuk van Vis à Vis zag, Daklozen on Ice, een samenwerking met het Ro theater, maar het blijven geweldige belevenissen waarbij je je ogen uitkijkt. De types en de thema's zijn vaak hetzelfde, maar het is knap hoe ze daar toch steeds weer iets nieuws mee weten te creëren dat verbaast en imponeert.