NT Gent: Kleine dagen

Bernard Dewulf is geen acteur. Toch geeft hij een zogenaamde theatrale lezing van zijn bundel Kleine dagen. Korte observaties die hij dagelijks (?) schrijft in het Vlaamse dagblad De Standaard. Is het dan theater wat hij doet? Intrigerende vraag, want wat is theater? Het lijkt er op dat wat hij doet zich beweegt langs de rand van wat theater is. Peter Brook geeft in zijn boek De Lege Ruimte een definitie. Een acteur, een toeschouwer en een lege ruimte. Dat is theater. Waarbij de acteur wordt gedefinieerd als iemand die handelt. Waarmee Bernard Dewulf met de simpele handeling van het voorlezen van een aantal korte teksten uit zijn boek in zekere zin toch een acteur is.

Observaties uit het dagelijks leven van een doorsnee gezin. Een man, een vrouw, een zoon, een dochter. Mooi en scherp geformuleerd door de lezende schrijver. Waarom is er wel een moeder-de-vrouw en geen vader-de-man? Over hoe hij poogt het perfecte kopje koffie te maken voor zijn vrouw terwijl die bezig is laarzen te passen en hem vraagt of die laarzen staan bij de rest van haar kleding. Hoe het steeds net niet lukt dat perfecte kopje koffie te bereiden. Over seksuele voorlichting aan zijn kinderen, een door het uiterst technische van het verhaal grappig gebeuren dat culmineert in de uiterst lachwekkende conclusie dat vader en moeder het ook met elkaar hebben moeten hebben gedaan.

De verhalen worden afgewisseld met korte films vertoond op een vijftal televisieschermen. Videokunstwerken zoals het panorama van het schouwburgplein te Antwerpen, het ontstaan van een naaktportret, en kapotte muziek bij kapotte filmbeelden, dat laatste als illustratie van hoe ons geheugen langzaam aftakelt. Maar ook documentaire beelden van dementerende bejaarden.

Uiteindelijk concludeert Bernard Dewulf dat hij geprobeerd heeft zich door te schrijven zoveel mogelijk te herinneren. Maar door het op te schijven is hij zich het geschrevene is gaan herinneren in plaats van de gebeurtenissen zelf.

Volgens de flyer was de voorstelling in Rotterdam de laatste. Anders zou ik iedereen hebben aangeraden deze bijzondere theatrale gebeurtenis te gaan bezoeken. Het boek is natuurlijk gewoon nog te koop. Een citaat tot besluit:

"Er groeit een vrouw in mijn huis. Een-twee-drie is ze vijf geworden. Op een ochtend kwam ze de keuken binnen. Ze zei dag en het was anders."