Rotterdams Centrum voor Theater: Naar vriendschap zulk een mateloos verlangen

Het is een beetje een weekend met als thema homoseksualiteit, mijn afgelopen weekend. Het begint op vrijdagavond als de Belgische tv in het kader van Vrouwendag de film The kids are alright uitzendt. Over twee homoseksuele vrouwen die samen twee kinderen opvoeden en plotseling worden geconfronteerd met de spermadonor die de biologsiche vader is van hun zoon en dochter. De dag erna lees ik in mijn boek van Guy de Maupassant een verhaal waarin een viertal lesbiennes een belangrijke rol speelt. Ik denk te eindigen met deze voorstelling van het Rotterdams Centrum voor Theater maar dan is 's avonds op TV5 ook nog eens een korte film te zien, Une histoire Belge. Over een vrouw uit Lotharingen die heen en weer reist naar Luik omdat ze een IVF-behandeling wil waarvoor ze in Frankrijk niet in aanmerking komt. Zo denk je er nooit aan, zo word je er voortdurend mee geconfronteerd.

De faam van deze voorstelling van het RCTh is al groot. Extra voorstellingen moesten worden ingepland. Een stuk in NRC van Joyce Roodnat. Het feit dat iemand me vertelde dat Paul Röttger zelf in deze voorstelling meespeelt. Redenen genoeg om weer eens te gaan kijken op de Mathenesserdijk. Ik was er lang niet geweest en in zekere zin was het nog hetzelfde als altijd. Een aantal van de vaste acteurs speelde mee en er waren een aantal jonge talenten.

De voorstelling begint in het donker met slechts het licht van zaklantaarns, mobiele telefoons en tablets. De spelers lezen één voor één fragmenten uit het gedicht Naar vriendschap zulk een mateloos verlangen van De Haan, de homoseksuele dichter uit het begin van de twintigste eeuw. Die opening kan me niet echt boeien, mijn gedachten dwalen regelatig af. Even ben ik bang dat ik, in tegenstelling tot de faam die de voorstelling al verworven heeft, er niets aan zal gaan vinden.

Gelukkig blijkt dat niet het geval. De ontroerende en waargebeurde verhalen van oudere homoseksuelen, vrouwen zowel als mannen, worden verteld door acteurs en actrices van het RCTh. De personen over wie het gaat zitten er zelf bij en hun gezicht wordt groot geprojecteerd zodat je hun gezichtsuitdrukking en reacties terwijl hun verhaal wordt verteld, goed kunt zien. Een prachtige vondst die werkt.

Daartussendoor korte monologen, een aantal cabarateske liedjes, een dans en een drietal absurde dialogen tussen Paul en een jonge acteur, Chris wordt hij genoemd. De liedjes kunnen mij gestolen worden, één liedje was wat mij betreft voldoende geweest, maar de drie dialogen zijn ongelooflijk spannend en intens gespeeld. De jongen vertelt dat hij 'het' nog nooit heeft gedaan. Hij heeft kanker en twijfelt of hij het zo moet laten en moet sterven zonder het ooit gedaan te hebben of niet. Hij vraagt raad bij de oudere Paul.

Al met al een practhige collage van scènes met indrukwekkende levensverhalen van de oudere homoseksuelen. Hun moeilijkheden, de geheimhouding in een tijd dat homoseksualiteit absoluut niet werd geaccepteerd, maar ook de verliefdheden en het geluk na het vinden van een gelijkgestemde partner. Die soms ook weer dood gaat. Het blijven tenslotte ouderen. En liefde en dood zijn thema's die iedereen aangaan. Homo of niet.