Monologenfestival 2013
Het Monologenfestival zit er weer op. Vrijdag, zaterdag en zondag waren in totaal zo'n twintig monologen te zien in theater 't Kapelletje. Net als vorig jaar was er geen wedstrijd maar wel de mogelijkheid tot het geven van feedback aan spelers en regisseurs. Nieuw dit jaar waren de EENdagsvliegen, monologen gemaakt in één dag. Speler en regisseur startten 's ochtends om 9 uur, om 5 uur moest de monoloog klaar zijn en 's avonds werd de monoloog gespeeld voor publiek. Dit bleek een geweldig idee want mijns inziens stalen de EENdagsvliegen de show op het festival.
Mijn persoonlijke favoriet was de allerlaatste, vlak voor het einde van de laatste avond, geregisseerd door Mirjam Veldhuijzen van Zanten en gespeeld door Carlijn Post. Met als tekst het recept voor een cake speelde de laatstgenoemde een absurdische voorstelling waarin de voorwerpen en ingrediënten tegen haar spraken. Vooral de mimiek van Carlijn Post is geweldig mooi om naar te kijken.
Maar er was meer moois te zien. De geheel op rijm gestelde monoloog van Patrick Ribeiro over rozen en liefde bijvoorbeeld. Ontroerend. De EENdagsvlieg van Tessa Naber gespeeld door de Vlaamse Bram Kelchtermans over de liefde tussen man en etalagepop. En dan de EENdagsvlieg van doofstomme Bas Bonnier, waarmee Minnekus al eerder de voorstelling Broers maakte. De openingsmonoloog van Richard III van Shakespeare werd door hem meer uitgebeeld dan gespeeld. Bij hem is het net als bij Carlijn Post de mimiek die grote indruk maakt.
Het meest gelachen heb ik denk ik bij de monoloog van Eddy Geerlings naar teksten van Adriaan Morriën. Hij speelde de schrijver die nadenkt over een nieuw verhaal, in lange kinderlokkersjas en met een klapstoeltje en een stapel papier dwaalde hij over het toneel. Soms ineens verwonderd opkijkend als hij het publiek ontdekte. Grappig en ontroerend tegelijk.
Een spannend verhaal was de monoloog van Wijnand Westerveld in de regie van Peter Weeting. Hier en daar een tikje richtingloos, waarom kijkt hij op zijn horloge en waarom komt hij ineens weer terug, maar over het geheel genomen een krachtig stukje theater.
Iedere avond werd afgesloten met een monologische freestyle door Aloali Kananpour, een jonge man die in een lang gedicht de avond nog eens voor iedereen samenvatte. Van een velletje papier las hij zijn visie op de avond voor, op rijm. Knap om dat op deze manier in zo'n korte tijd te doen. Hadden de makers van de EENdagsvliegen een hele dag, hij moest het in een paar uur doen.
Natuurlijk waren er ook monologen waar ik minder aan vond, maar over het algemeen heb ik weer genoten van het festival waarop ik zelf ook een EENdagsvlieg mocht maken, maar daarover een apart stukje. Volgend jaar is er hopelijk weer een Monologenfestival en hopelijk doe ik zelf dan ook weer mee.
Mijn persoonlijke favoriet was de allerlaatste, vlak voor het einde van de laatste avond, geregisseerd door Mirjam Veldhuijzen van Zanten en gespeeld door Carlijn Post. Met als tekst het recept voor een cake speelde de laatstgenoemde een absurdische voorstelling waarin de voorwerpen en ingrediënten tegen haar spraken. Vooral de mimiek van Carlijn Post is geweldig mooi om naar te kijken.
Maar er was meer moois te zien. De geheel op rijm gestelde monoloog van Patrick Ribeiro over rozen en liefde bijvoorbeeld. Ontroerend. De EENdagsvlieg van Tessa Naber gespeeld door de Vlaamse Bram Kelchtermans over de liefde tussen man en etalagepop. En dan de EENdagsvlieg van doofstomme Bas Bonnier, waarmee Minnekus al eerder de voorstelling Broers maakte. De openingsmonoloog van Richard III van Shakespeare werd door hem meer uitgebeeld dan gespeeld. Bij hem is het net als bij Carlijn Post de mimiek die grote indruk maakt.
Het meest gelachen heb ik denk ik bij de monoloog van Eddy Geerlings naar teksten van Adriaan Morriën. Hij speelde de schrijver die nadenkt over een nieuw verhaal, in lange kinderlokkersjas en met een klapstoeltje en een stapel papier dwaalde hij over het toneel. Soms ineens verwonderd opkijkend als hij het publiek ontdekte. Grappig en ontroerend tegelijk.
Een spannend verhaal was de monoloog van Wijnand Westerveld in de regie van Peter Weeting. Hier en daar een tikje richtingloos, waarom kijkt hij op zijn horloge en waarom komt hij ineens weer terug, maar over het geheel genomen een krachtig stukje theater.
Iedere avond werd afgesloten met een monologische freestyle door Aloali Kananpour, een jonge man die in een lang gedicht de avond nog eens voor iedereen samenvatte. Van een velletje papier las hij zijn visie op de avond voor, op rijm. Knap om dat op deze manier in zo'n korte tijd te doen. Hadden de makers van de EENdagsvliegen een hele dag, hij moest het in een paar uur doen.
Natuurlijk waren er ook monologen waar ik minder aan vond, maar over het algemeen heb ik weer genoten van het festival waarop ik zelf ook een EENdagsvlieg mocht maken, maar daarover een apart stukje. Volgend jaar is er hopelijk weer een Monologenfestival en hopelijk doe ik zelf dan ook weer mee.
Reacties