Vrouw en paard (2)
(Vervolg)
Om negen uur kom ik aan bij de studio waar we de monoloog gaan maken. Een EENdagsvlieg, in één dag. De straat is afgezet, er staat een brandweerauto en er zijn nogal wat mannen in overalls op de been. Even ben ik bang dat de studio in brand heeft gestaan en dat het feest alsnog niet doorgaat, maar dat blijkt niet het geval. Er is ergens een gaslek maar de mannen vinden het blijkbaar niet ernstig genoeg om ons weg te sturen.
Binnen zit al een gezelschap rond de tafel te wachten. Minnekus, de regisseur die ook een voorstelling gaat maken, zijn vriend Onno en Betty hun dramaturg. Van de laatste heb ik gisteren ontdekt dat het dezelfde Betty is in wiens kamer in Utrecht mijn jongste dochter een jaar lang heeft gewoond. Vooraan aan de tafel zit Sirin, een mooie jonge Turks ogende jongedame, met een prachtige zachte g, die onze dramaturg zal zijn. Ook Kees, de organisator en initiator van het EENdagsvliegidee, is aanwezig. Vlak na mij komt ook Mariet binnen. De actrice die zo'n tien uur daarvoor heeft besloten de gok toch maar te wagen hoewel ze het vreselijk eng vindt hieraan mee te doen. Het wachten is nog op Bas, de doofstomme acteur van Minnekus, en Emmy, de doventolk. Zij komen even later binnen en dan kunnen we beginnen.
In het bijgevoegde filmpje onze verwachtingen aan de start van de ochtend.
Wij kiezen de ruimte met de grote tafel zodat we de kranten die ik heb meegenomen daarop kunnen uitspreiden. Ik hak snel de knoop door wat het onderwerp van onze EENdagsvlieg zal worden. Er is niet echt één onderwerp dat alle voorpagina's haalt, maar er zijn twee onderwerpen die de laatste dagen de gemoederen bezighouden. Het eerste is de moord op zijn vrouw door de atleet die Blade Runner wordt genoemd, het tweede is het paardenvlees-schandaal. Dat laatste onderwerp wordt het.
Mariet leest een stukje voor uit een interview met een paardenslachter en daar zie ik al onmiddellijk een scène in. We scheuren alle artikelen over het onderwerp uit de kranten en gaan aan de slag. Eerst met een persoonlijke herinnering van Mariet aan vroeger toen ze naar haar oom en tante ging die gek waren van paarden. Ik laat haar een oma spelen die herinneringen ophaalt aan vroeger. Tussendoor is ook Gerda aangekomen die de vormgeving doet en alle drie, Gerda, Sirin en ik, zijn onmiddellijk onder de indruk van wat Mariet als speelster ons aanbiedt.
Zo maken we gedurende de ochtend langzamerhand, steeds opnieuw proberend en veranderend, vijf scènes. De oma, een paardenmeisje, een monoloog van een paard, een anti-paardenmeisje en de paardenslachter. Zo gaan we de lunch in, zodat we na de lunch kunnen gaan monteren. Tijdens de lunch spreken we met de andere groep af dat we aan het einde van de middag, voordat we naar het theater gaan, een zogenaamd toon-moment inplannen waar we elkaar wat we gemaakt hebben gaan laten zien en kunnen becommentariëren.
's Middags, nadat ik snel een montage heb gemaakt, begint het echte repeteren. Zo rond de middag zegt Mariet dat ze heel erg blij is dat ze toch heeft besloten mee te doen. Dat is te merken ook. Ze geeft zich helemaal en langzamerhand worden de losse scènes een voorstellinkje. Kort maar spannend. Met zijn drieën zitten Sirin, Gerda en ik om en om aanwijzingen te geven waardoor de voorstelling groeit en groeit.
Voordat we naar het theater gaan laten we elkaar onze voorstellingen zien. Ik ben onder de indruk van doofstomme Bas die de openingsmonoloog van Richard III speelt. Alleen met gebaren en met mimiek. Hier en daar zegt de doventolk Emmy een paar woorden om de handeling iets meer richting te geven.
Dan speelt Mariet haar monoloog waar ik op het laatste moment nog wat muziek bij doe in de laatste scène, die van de paardenslager. Betty, die zelf een ex-paardenmeisje is, geeft nog een tip over hoe mensen met paarden omgaan, we besluiten op het laatste moment dat de monoloog van het paard ook van papier gelezen kan worden. De zwabber die masker was in die monoloog wordt pruik, en daardoor wordt op het laatste moment de voorstelling toch nog net iets sterker.
Klaar om naar het theater te gaan. Uiteindelijk is alle vormgeving teruggebracht tot een zwabber en een krukje maar in het theater sneuvelt het krukje ook nog. Een actrice met een zwabber die een paard voorstelt, dat is alles wat er over blijft.
Als slot van de avond speelt Mariet een energieke voorstelling die met luid applaus besloten wordt. Na de voorstelling hebben de bezoekers hun bevindingen op post-its geschreven en die op de deur in de foyer geplakt. Kees heeft de teksten van de post-its verzameld en naar ons gemaild. Als we een paar dagen later die uitbundig lovende feedback van de bezoekers van het festival op onze voorstelling ontvangen, kunnen we niet anders dan trots op onszelf zijn.
Om negen uur kom ik aan bij de studio waar we de monoloog gaan maken. Een EENdagsvlieg, in één dag. De straat is afgezet, er staat een brandweerauto en er zijn nogal wat mannen in overalls op de been. Even ben ik bang dat de studio in brand heeft gestaan en dat het feest alsnog niet doorgaat, maar dat blijkt niet het geval. Er is ergens een gaslek maar de mannen vinden het blijkbaar niet ernstig genoeg om ons weg te sturen.
Binnen zit al een gezelschap rond de tafel te wachten. Minnekus, de regisseur die ook een voorstelling gaat maken, zijn vriend Onno en Betty hun dramaturg. Van de laatste heb ik gisteren ontdekt dat het dezelfde Betty is in wiens kamer in Utrecht mijn jongste dochter een jaar lang heeft gewoond. Vooraan aan de tafel zit Sirin, een mooie jonge Turks ogende jongedame, met een prachtige zachte g, die onze dramaturg zal zijn. Ook Kees, de organisator en initiator van het EENdagsvliegidee, is aanwezig. Vlak na mij komt ook Mariet binnen. De actrice die zo'n tien uur daarvoor heeft besloten de gok toch maar te wagen hoewel ze het vreselijk eng vindt hieraan mee te doen. Het wachten is nog op Bas, de doofstomme acteur van Minnekus, en Emmy, de doventolk. Zij komen even later binnen en dan kunnen we beginnen.
In het bijgevoegde filmpje onze verwachtingen aan de start van de ochtend.
Wij kiezen de ruimte met de grote tafel zodat we de kranten die ik heb meegenomen daarop kunnen uitspreiden. Ik hak snel de knoop door wat het onderwerp van onze EENdagsvlieg zal worden. Er is niet echt één onderwerp dat alle voorpagina's haalt, maar er zijn twee onderwerpen die de laatste dagen de gemoederen bezighouden. Het eerste is de moord op zijn vrouw door de atleet die Blade Runner wordt genoemd, het tweede is het paardenvlees-schandaal. Dat laatste onderwerp wordt het.
Mariet leest een stukje voor uit een interview met een paardenslachter en daar zie ik al onmiddellijk een scène in. We scheuren alle artikelen over het onderwerp uit de kranten en gaan aan de slag. Eerst met een persoonlijke herinnering van Mariet aan vroeger toen ze naar haar oom en tante ging die gek waren van paarden. Ik laat haar een oma spelen die herinneringen ophaalt aan vroeger. Tussendoor is ook Gerda aangekomen die de vormgeving doet en alle drie, Gerda, Sirin en ik, zijn onmiddellijk onder de indruk van wat Mariet als speelster ons aanbiedt.
Zo maken we gedurende de ochtend langzamerhand, steeds opnieuw proberend en veranderend, vijf scènes. De oma, een paardenmeisje, een monoloog van een paard, een anti-paardenmeisje en de paardenslachter. Zo gaan we de lunch in, zodat we na de lunch kunnen gaan monteren. Tijdens de lunch spreken we met de andere groep af dat we aan het einde van de middag, voordat we naar het theater gaan, een zogenaamd toon-moment inplannen waar we elkaar wat we gemaakt hebben gaan laten zien en kunnen becommentariëren.
's Middags, nadat ik snel een montage heb gemaakt, begint het echte repeteren. Zo rond de middag zegt Mariet dat ze heel erg blij is dat ze toch heeft besloten mee te doen. Dat is te merken ook. Ze geeft zich helemaal en langzamerhand worden de losse scènes een voorstellinkje. Kort maar spannend. Met zijn drieën zitten Sirin, Gerda en ik om en om aanwijzingen te geven waardoor de voorstelling groeit en groeit.
Voordat we naar het theater gaan laten we elkaar onze voorstellingen zien. Ik ben onder de indruk van doofstomme Bas die de openingsmonoloog van Richard III speelt. Alleen met gebaren en met mimiek. Hier en daar zegt de doventolk Emmy een paar woorden om de handeling iets meer richting te geven.
Dan speelt Mariet haar monoloog waar ik op het laatste moment nog wat muziek bij doe in de laatste scène, die van de paardenslager. Betty, die zelf een ex-paardenmeisje is, geeft nog een tip over hoe mensen met paarden omgaan, we besluiten op het laatste moment dat de monoloog van het paard ook van papier gelezen kan worden. De zwabber die masker was in die monoloog wordt pruik, en daardoor wordt op het laatste moment de voorstelling toch nog net iets sterker.
Klaar om naar het theater te gaan. Uiteindelijk is alle vormgeving teruggebracht tot een zwabber en een krukje maar in het theater sneuvelt het krukje ook nog. Een actrice met een zwabber die een paard voorstelt, dat is alles wat er over blijft.
Als slot van de avond speelt Mariet een energieke voorstelling die met luid applaus besloten wordt. Na de voorstelling hebben de bezoekers hun bevindingen op post-its geschreven en die op de deur in de foyer geplakt. Kees heeft de teksten van de post-its verzameld en naar ons gemaild. Als we een paar dagen later die uitbundig lovende feedback van de bezoekers van het festival op onze voorstelling ontvangen, kunnen we niet anders dan trots op onszelf zijn.
Reacties