Ro theater: Woefside Story

Het jaarlijkse feestje van het Rotheater is de familievoorstelling rond Kerst. Ondertussen behoorlijk volgens een beproefde formule en een vast stramien. Dezelfde regisseur, Pieter Kramer, met Arjan Ederveen in één of meerdere leidende rollen, liedjes van en met Alex Klaassen, en een bekend verhaal in een nieuw jasje. Ditmaal is het verhaal losjes gebaseerd op dat van Westside Story, vertaald naar de hondenwereld en nu getiteld Woefside Story. Geen nieuwe liedjes, geen hits van de radio maar ditmaal horen we de originele muziek van Leonhard Bernstein met Nederlandse teksten. Geweldige muziek.

Het stuk wordt ingeleid als een variétéshow met de drie vlooien Ko, Jo & To, die kibbelen en flauwe grappen maken net als vroeger Snip & Snap. Zij hebben alles meegemaakt als vlooien in de pels van de honden uit het verhaal. Daarmee heeft het stuk iets van een panto.

Nu zijn het twee honden uit verschillende milieus die verliefd op elkaar worden, Toto, de politiehond, en Marina (Elise Schaap), een prachtige Afghaanse windhond die prijzen wint op elke tentoonstelling. Marina's baasje is de bekakte eigenares van een hondentrimsalon en wordt fantastisch gespeeld door Sylvia Poorta. Ik vond het wel enigszins vreemd dat Toto met een plat Amsterdams accent praat. Marina daarentegen spreekt meer algemeen beschaafd Nederlands in plaats van het bekakte van haar bazin.

Maar het belangrijkste in de voorstelling zijn natuurlijk de hondenkostuums. Vrij eenvoudig maar effectief. Niet iedereen is even handig met zijn of haar kostuum maar op de beste momenten vergeet je naar de acteur te kijken en kijk je enkel nog naar de hond. Wat dat betreft springt Lukas Smolders als de alcoholistische hond er bovenuit. Maar ook zijn rol als burgemeesteres mag er zijn.

Het allermeest heb ik genoten van de kluchtenscène met vier deuren als dokter Prick (Arjan Ederveen) probeert de eigenares van de hondentrimsalon te verleiden en tegelijk zijn best doet de burgemeesteres waarmee hij ook een verhouding heeft, de deur uit te werken.

Al met al een heerlijke voorstelling voor een avondje vrij plat vermaak. Met zoals gezegd prachtige muziek, mooi gezongen ook. Voor kleine kinderen soms best eng. Ik weet niet of alle kinderen na dit stuk even goed hebben geslapen. Maar wat mij betreft mag het Ro theater wel weer eens van de vaste formule afwijken, alhoewel dat soms tot desastreuze resultaten leidt zoals vorig jaar. Wat meer avontuur mag wel weer eens. Nu het Ro, de Schouwburg en Wunderbaum zo innig samenwerken kunnen ze de leden van Wunderbaum misschien eens vragen een familievoorstelling te maken.