Een voorstelling met oudere dansers. Vier vrouwen en één man. Ze hebben tijdens de woelige jaren zestig de jongerenrevolutie gemist, want ze waren gewoon hard aan het werk. Of misschien ook te jong, vraag ik me af. Want zoveel ouder dan mij zijn ze zo te zien niet. Ze dansen op sixties muziek, The Doors, Jimi Hendrix, The Beatles. Een sympathieke voorstelling, met een aantal mooie beelden, mooie scènes, maar niet veel meer dan dat. Jammer is dat de dansers onderling weinig connectie met elkaar hebben. Iedere afzonderlijke danser doet zijn ding maar er is geen gezamenlijkheid. Vanaf de kant kijken de niet-dansenden geamuseerd toe, maar nemen geen deel aan elkaars solo. Eigenlijk is de beginscène het allermooist. Alle spelers pakken een grote speakerbox op, lopen van achteraan het podium naar voren en wachten net zo lang tot de box te zwaar wordt. Dan zetten ze de box één voor één op de grond.
Ik vraag me eerlijk gezegd een beetje af wat deze voorstelling in de Internationale Keuze te zoeken heeft. Daarvoor is-ie te gewoontjes. Niet uitoznderlijk genoeg.
Reacties