Biriken: Lick but don't swallow
Iedere engel moet eens in de honderd jaar terug naar de aarde. Binnen 24 uur moet ze daar op zin minst één persoon op het rechte pad weten terug te brengen. Lukt dat niet, dan wordt de engel weer gewoon mens en moet ze de rest van het mensenleven op aarde doorbrengen. Tot ze als mens opnieuw sterft.
De engel uit Lick but please don't swallow smeekt de boven haar geplaatste goden, een stuk of vijf mannen die er als gangsters uitzien, om haar niet naar Turkije te sturen. Niet naar Istanbul. Onders haar smeekbedes wordt ze de afgrond in gegooid en komt terecht op een smoezelig bed, middenin de set van een pornofilm. Rechts op het podium zitten de regisseurs die haar aanspreken als Leila.
Dat is het grappige gegeven van deze Turkse film in De Keuze. De hoofdrolspeelster is een mollige komediante die haar rol met verve speelt. Tijdens de vrijpartijen in diverse standjes op het bed gooit ze er allerlei socialistische en feministische teksten uit om de omstanders tot inzicht te doen komen, haar tegenspeler, de cameraman en de regisseurs. Het mag niet baten en de tijd tikt verder.
Even lijkt het er op dat het stuk een moralistisch happy end krijgt als de cameraman toch bekeerd lijkt te zijn, maar dankzij een onverwachte wending in het verhaal gebeurt dat gelukkig niet.
Een beetje knullig geënsceneerd is het. De hoofdrolspeelster is geweldig maar de enscenering maakt dat het er allemaal enigszins amateuristisch uitziet. Ook vraag ik me af of deze voorstelling in modern Turkije nog schokkend is. In Nederland in ieder geval niet. Grappig, maar niet veel meer dan dat.
De engel uit Lick but please don't swallow smeekt de boven haar geplaatste goden, een stuk of vijf mannen die er als gangsters uitzien, om haar niet naar Turkije te sturen. Niet naar Istanbul. Onders haar smeekbedes wordt ze de afgrond in gegooid en komt terecht op een smoezelig bed, middenin de set van een pornofilm. Rechts op het podium zitten de regisseurs die haar aanspreken als Leila.
Dat is het grappige gegeven van deze Turkse film in De Keuze. De hoofdrolspeelster is een mollige komediante die haar rol met verve speelt. Tijdens de vrijpartijen in diverse standjes op het bed gooit ze er allerlei socialistische en feministische teksten uit om de omstanders tot inzicht te doen komen, haar tegenspeler, de cameraman en de regisseurs. Het mag niet baten en de tijd tikt verder.
Even lijkt het er op dat het stuk een moralistisch happy end krijgt als de cameraman toch bekeerd lijkt te zijn, maar dankzij een onverwachte wending in het verhaal gebeurt dat gelukkig niet.
Een beetje knullig geënsceneerd is het. De hoofdrolspeelster is geweldig maar de enscenering maakt dat het er allemaal enigszins amateuristisch uitziet. Ook vraag ik me af of deze voorstelling in modern Turkije nog schokkend is. In Nederland in ieder geval niet. Grappig, maar niet veel meer dan dat.
Reacties