Straycats

Het bandje dat in het café speelt bestaat uit jongens van hoogsten 27 jaar en ze spelen nummers van vroeger. Alhoewel van vroeger? Ze spelen een nummer van Johnny Cash dat eigenlijk een cover is van een nummer van Soundgarden. Een vreemd soort anachronisme. Een nummer dat meer bij hun eigen tijd past in de stijl van iemand van een paar generaties eerder. Muziek van mijn vader die de elpee Johnny Cash in San Quentin had. Vol met piepjes wanneer Johnny een vloek of vies woord uitsprak. Want dat mocht in Amerika nog niet.

Ook spelen ze drie nummers van The Straycats, Runaway Boys, Straycat strut en Ubangi Stomp. Muziek uit mijn tijd. Ik herinner me dat Bill, Sibe en ik met perskaarten van De Wekker begin jaren tachtig op Hemelvaartsdag naar het popfestival in Lochem gingen. De perskaarten had ik zelf gedrukt op de persen van de AKI. Op de voorkant een dikke rode baan met daarover in de vetste letter Gill het woord PERS. Een paar mooie onleesbare stempels er op in de stijl van Saul Steinberg, en een handtekening van Ron da Costa, de directeur van het studentenblad. Het was de tijd dat hogescholen en universiteiten nog twee bladen hadden. Een officieel orgaan, spreekbuis van de universiteit, en een onafhankelijk studentenblad, voor en door studenten. Wij hadden als amateurjournalisten natuurlijk geen echte perskaarten.

We komen met de Renault 4 van Sibe in Lochem aan en mogen onmiddellijk backstage, krijgen gratis bier en kunnen overal rondlopen. Behalve The Straycats traden ook mijn helden The Kinks op. Maar die waren tijdens dat optreden iets minder in vorm dan The Straycats die net hun eerste grote hits hadden in Nederland, Runaway Boys voorop. The Kinks hadden hun sound enigszins aan de tijd aangepast door meer hardrock dan rock&roll te spelen. Broertje Dave Davies mocht een groot aantal hardrocksoli spelen. Als jonge student helaas te bleu en verlegen om Ray Davies backstage aan te spreken. Ik weet niet of die mogelijkheid er was, maar vandaag de dag had ik de mogelijkheden zeker onderzocht.

The Straycats waren toen niet veel ouder, waarschijnlijk jonger dan het bandje dat ik nu zie spelen. Maar The Straycats spelen in de zon een dampende rock&roll set met minimaal drumstel en de bassist klimt op zijn staande bas. Er zit meer swing, rock en pit in dan in de muziek van de jongens die nu, dertig jaar later, hun muziek naspelen. Ik voel me oud worden. Hoeveel dode artiesten heb ik ondertussen niet al zien optreden? Het worden er steeds meer.