Mariano Pensotti: El pasado es un animal grotesco

Eén van de oudste theatermachines in de geschiedenis is het draaitoneel. Een middel om diverse locaties in een toneelstuk weer te geven. Een simpele draai en we zijn ergens anders. Van dit eeuwenoude theatermiddel maakt Mariano Pensotti gebruik in El pasado es un animal grotesco. Vier verschillende verhalen worden er verteld, chronologisch, de handeling speelt zich in tien jaar af, tussen 1999 en 2009.

Er is het verhaal van het verliefde stel, hij filmer, zij schrijfster, dat langzaam van elkaar vervreemdt en elkaar tenslotte toch weer terugvindt. Het verhaal van Pablo die per post een afgehakte hand krijgt toegestuurd en steeds meer geobsedeerd raakt door de hand die hij tien jaar lang bewaart in het vriesvak van zijn koelkast. Dan is er Vicky die aan de hand van een stapel foto's in een oude schoenendoos ontdekt dat haar vader er ergens anders een tweede gezin op na houdt. En er is de jonge vrouw die geld uit de spaarpot van haar ouders steelt om samen met haar vriend een nieuw leven te beginnen in Parijs, de stad van haar dromen. Zij kiest steeds voor de verkeerde mannen en keert uiteindelijk op verzoek van een theatermaakster terug naar haar ouderlijk huis.

Terwijl het draaitoneel steeds langzaam rond blijft draaien ontrollen zich tegelijk langzaam deze geschiedenissen waarin de hoofdrolspelers uiteindelijk tot de conclusie komen dat hun gedroomde levens illusies waren. Maar ook ongrijpbaar want niet weer te geven in een geschiedenis. De jonge vrouw herkent zichzelf niet in het theaterstuk dat de theatermaakster van haar heeft gemaakt, de jonge man herkent zich niet in de film die hij zelf van zijn leven heeft gemaakt.

In het stuk worden de verhalen stuk voor stuk verteld door de vier spelers die afwisselend een microfoon hanteren voor het vertellen van de vier geschiedenissen, en alle rollen voor hun rekening nemen. Er wordt fantastisch geacteerd door de twee mannen en twee vrouwen. Met behulp van een enkel kostuumstuk of rekwisiet schakelen ze makkelijk over van de ene rol in de andere. De neurotische Pablo is het volgende moment een rustige drugs verkopende Arabier, en zoekende Vicky is net zo makkelijk de drumster van een op de White Stripes lijkende band met de mysterieuze naam Travesti Rimbaud, een band die als logo een afgehakte hand heeft.

Ik had nog nooit eerder een Argentijns theaterstuk gezien, maar als ze allemaal zo goed zijn daar ver weg in het zuiden van Zuid-Amerika dan zou ik graag meer van dit soort stukken zien.