Ik sta in de hal van de schouwburg het programma van Motel Mozaïque door te bladeren om te bekijken wat ik op mijn 'vrije avond' ga zien. Net als ieder jaar werk ik één dag als vrijwilliger en ga ik de andere dag 'uit'. Dit jaar werk ik op zaterdag en kan ik op vrijdag 'uit'. Terwijl ik sta te bladeren merk ik dat iemand naar me kijkt. Een vriendelijk ogende jongeman met heldere blauwen glimlacht naar me. Hij draagt een grijs krijtstreep pak en een roze overhemd. Heel even heb ik het idee dat een homoseksuele loverboy me probeert op te pikken, contact probeert te maken. Maar even later loop ik met een leerlingacteur van de toneelschool Arnhem over het Schouwburgplein. Hij legt me uit dat hij God is en dit alles heeft gemaakt. Het blijft bijzondere ervaring, zo'n één op één theatervoorstellinkje. Hij vertelt me dat ik alles kan zijn wat ik wil, dat alles te herscheppen is. De lijn van zijn verhaal wordt me niet helemaal duidelijk. Dan levert hij me aan de overkant in een bijzonder kantoortje naast de Doelen (zie foto) af bij een jonge Oosters uitziende vrouw. Met haar loop ik terug naar de overkant. Ze vraagt me haar in drie woorden te beschrijven en ik antwoord: jong, knap en Oosters. Ze verzekert me dat ze blij is dat ze me heeft ontmoet. Het is een vreemde situatie. Ik loop als man van middelbare leeftijd over het plein met een mooie jonge Oosterse dame. Dan vraagt ze me wat ik zou willen doen wat ik niet zou durven doen. Haar zoenen, is mijn enigszins provocerende antwoord. Ze geeft me een roze krijtje en vraagt me wat ik wil op te schrijven op de grond. Ik vraag haar haar naam. Nazardine, zo heet ze. Haar naam en familie komt uit Iran. Dan schrijf ik "Ik wil Nazardine kussen" in blokletters op het Schouwburgplein. Nogmaals vertelt ze me dat ze zo blij is dat ze me heeft ontmoet. Het is ontwapenend. Ik moet denken aan een boek, een film, een toneelstuk,
Het huis van de slapende meisjes, van Kawabata. Daarin betalen oudere mannen om te slapen met mooie jonge vrouwen, zonder seks. Ik zou best willen betalen om me door een meisje als dit over het Schouwburgplein te laten leiden dat me zegt dat ze blij is dat ze me heeft ontmoet. Deze voorstelling is, als je eenmaal een kaartje hebt voor Motel Mozaïque, helemaal gratis. Een bijzondere en intrigerende ervaring. Ze levert me af voor een spiegel in de schouwburg en geeft me een briefje met een myserieuze onbegrijpelijke tekst. Ik ben het kwijt en kan het niet reproduceren.
Ik sta in de hal van de schouwburg het programma van Motel Mozaïque door te bladeren om te bekijken wat ik op mijn 'vrije avond' ga zien. Net als ieder jaar werk ik één dag als vrijwilliger en ga ik de andere dag 'uit'. Dit jaar werk ik op zaterdag en kan ik op vrijdag 'uit'. Terwijl ik sta te bladeren merk ik dat iemand naar me kijkt. Een vriendelijk ogende jongeman met heldere blauwen glimlacht naar me. Hij draagt een grijs krijtstreep pak en een roze overhemd. Heel even heb ik het idee dat een homoseksuele loverboy me probeert op te pikken, contact probeert te maken. Maar even later loop ik met een leerlingacteur van de toneelschool Arnhem over het Schouwburgplein. Hij legt me uit dat hij God is en dit alles heeft gemaakt. Het blijft bijzondere ervaring, zo'n één op één theatervoorstellinkje. Hij vertelt me dat ik alles kan zijn wat ik wil, dat alles te herscheppen is. De lijn van zijn verhaal wordt me niet helemaal duidelijk. Dan levert hij me aan de overkant in een bijzonder kantoortje naast de Doelen (zie foto) af bij een jonge Oosters uitziende vrouw. Met haar loop ik terug naar de overkant. Ze vraagt me haar in drie woorden te beschrijven en ik antwoord: jong, knap en Oosters. Ze verzekert me dat ze blij is dat ze me heeft ontmoet. Het is een vreemde situatie. Ik loop als man van middelbare leeftijd over het plein met een mooie jonge Oosterse dame. Dan vraagt ze me wat ik zou willen doen wat ik niet zou durven doen. Haar zoenen, is mijn enigszins provocerende antwoord. Ze geeft me een roze krijtje en vraagt me wat ik wil op te schrijven op de grond. Ik vraag haar haar naam. Nazardine, zo heet ze. Haar naam en familie komt uit Iran. Dan schrijf ik "Ik wil Nazardine kussen" in blokletters op het Schouwburgplein. Nogmaals vertelt ze me dat ze zo blij is dat ze me heeft ontmoet. Het is ontwapenend. Ik moet denken aan een boek, een film, een toneelstuk, Het huis van de slapende meisjes, van Kawabata. Daarin betalen oudere mannen om te slapen met mooie jonge vrouwen, zonder seks. Ik zou best willen betalen om me door een meisje als dit over het Schouwburgplein te laten leiden dat me zegt dat ze blij is dat ze me heeft ontmoet. Deze voorstelling is, als je eenmaal een kaartje hebt voor Motel Mozaïque, helemaal gratis. Een bijzondere en intrigerende ervaring. Ze levert me af voor een spiegel in de schouwburg en geeft me een briefje met een myserieuze onbegrijpelijke tekst. Ik ben het kwijt en kan het niet reproduceren.
Reacties