Olifant blijkt muis

Het is een zonnige Goede Vrijdag en dus de perfecte dag om de schuur eens helemaal leeg te halen. Enthousiast begin ik alles wat in de schuur staat naar de tuin te slepen om als de schuur helemaal leeg is die te gaan vegen en de planken even te ontstoffen en af te nemen. Wat weg kan gaat naar de vuilcontainer, wat te groot is voor de vuilcontainer blijft nog even staan tot het grof vuil gehaald wordt. Als de tuin op een uitdragerij lijkt staat alleen de koelkast er nog. De defecte koelkast. Die moet eigenlijk ook weg. Ik besluit hem in ieder geval een stukje te verplaatsen zodat ik de vloer aan de achterkant van de koelkast ook kan schoonmaken. Ik til de koelkast voorszichtig van het vlondertje dat dient om de koelkast waterpas te zetten en dat nu de koelkast het niet meer doet toch geen functie meer heeft. Terwijl ik de koelkast verschuif zie ik langs mijn voeten een muis voorbij schieten. Ik wil Poekie, onze kat roepen, maar als ik naar buiten loop zie ik haar al bij de achterdeur met iets spelen. De muis, vermoed ik. Maar later zie ik nergens een dode muis, dus de poes heeft het angstige beestje toch laten ontsnappen.

De muis is de verklaring voor de geur die van tijd tot tijd in de schuur hangt. "Het ruikt weer naar olifant," zeggen we dan tegen elkaar, want het ruikt inderdaad zoals het in de dierentuin ruikt bij de verblijven van de olifant. Maar de olifant blijkt een muis. Achter en onder op het plankje van de koelkast ligt een grote hoop keutels. Ik maak alles schoon en zet dan de uitdragerij terug in de schuur. Ik heb weinig weggegooid maar er is met een simpele herinrichting toch weer heel wat ruimte in de schuur bijgekomen.

Ik zet Poekie nog even in de schuur om eventuele andere muizen bang te maken, maar ze maakt een grote dikke rechtopstaande staart en wil zo snel mogelijk de schuur weer uit.