Mooie Onbekende op Dialogenfestival
Nog een tikkeltje beduusd en met een pijnlijke knie loop ik voorzichtig naar het Microtheater. Daar is de technicus druk bezig om het licht aan de praat te krijgen en mijn drie spelers zitten rustig te wachten. We doen een snelle doorloop van de dialoog, verkennen de ruimte en ik geef summier wat aanwijzingen waar het net iets beter kan. Dan lopen we Delft in om wat te gaan eten. Als ik opsta voel ik mijn been goed, als ik het niet beweeg wordt het stijf en gaat het meer pijn doen bij het opstaan. We eten een simpele wok-maaltijd bij de plaatselijke Daily Wok en lopen dan weer terug.
In het theater is alles nu in gereedheid voor de eerste avond van het Dialogenfestival. De bezoekers zien vier dialogen, wij zijn als derde. De eerste dialoog is een zelfgeschreven dialoog over twee stewardessen. Ik vind het nogal flauw, voorspelbaar en oppervlakkig, alle cliché's over stewardessen komen voorbij. Wel wordt op een grappige manier gebruik gemaakt van de locatie als één van de twee dames naar de wc gaat en doortrekt. De wc is rechts van het podium en het spoelen van de wc is in de zaal goed te horen. Mooie vondst.
De tweede dialoog is erg goed. De tekst is van Sanne Vogel, iemand die ik ken als toneelspeelster maar niet als schrijfster, het blijkt een spannende en intrigerende tekst. Twee meisjes, jongedames, jonge vrouwen, wat ze precies zijn blijft enigszins onduidelijk, hebben hun moeder ergens boven in een kamer opgesloten en zijn nu de baas in huis. Er wordt spannend gespeeld, vooral de kleine blonde is erg goed in het timen van haar grappen. Niet verstandig is dat ze het achterdoek open hebben gelaten waardoor de lampen fel weerkaatsen en het publiek in de zaal grotendeels verblinden. Maar ik schat de dialoog in als een winnaar van deze avond. Uiteindelijk kiest het publiek dit stuk als winnaar.
De derde dialoog is van mijn eigen spelers, de dialoog tussen De Mooie Onbekende en Lutter in het gezelschap van diens hond Gero. Ik geef van te voren een kleine inleiding over het voorafgaande. Dan spelen de spelers een spannende en mijns inziens overtuigende dialoog. Alle drie de spelers zijn op hun best en laten dingen zien die ze nog niet eerder hebben laten zien. Ik ben onder de indruk en ook het publiek applaudiseert luid.
De laatste dialoog is uit een absurdistisch stuk van Arrabal, Op weg naar Tar. Ik houd niet zo van dit soort stukken en dat wordt door deze dialoog weer eens bevestigd. Een man en een vrouw zijn op weg naar Tar en maken ruzie met elkaar en zijn lief voor elkaar. Waar de omslagen vandaan komen is me niet duidelijk, ik kan het niet volgen en mijn gedachten dwalen regelmatig af naar andere dingen (het ongeluk, mijn eigen dialoog). Toch kiest de jury dit stuk als winnaar van deze avond en stuurt het door naar de finale. Een voor mij onbegrijpelijke keuze.
In het theater is alles nu in gereedheid voor de eerste avond van het Dialogenfestival. De bezoekers zien vier dialogen, wij zijn als derde. De eerste dialoog is een zelfgeschreven dialoog over twee stewardessen. Ik vind het nogal flauw, voorspelbaar en oppervlakkig, alle cliché's over stewardessen komen voorbij. Wel wordt op een grappige manier gebruik gemaakt van de locatie als één van de twee dames naar de wc gaat en doortrekt. De wc is rechts van het podium en het spoelen van de wc is in de zaal goed te horen. Mooie vondst.
De tweede dialoog is erg goed. De tekst is van Sanne Vogel, iemand die ik ken als toneelspeelster maar niet als schrijfster, het blijkt een spannende en intrigerende tekst. Twee meisjes, jongedames, jonge vrouwen, wat ze precies zijn blijft enigszins onduidelijk, hebben hun moeder ergens boven in een kamer opgesloten en zijn nu de baas in huis. Er wordt spannend gespeeld, vooral de kleine blonde is erg goed in het timen van haar grappen. Niet verstandig is dat ze het achterdoek open hebben gelaten waardoor de lampen fel weerkaatsen en het publiek in de zaal grotendeels verblinden. Maar ik schat de dialoog in als een winnaar van deze avond. Uiteindelijk kiest het publiek dit stuk als winnaar.
De derde dialoog is van mijn eigen spelers, de dialoog tussen De Mooie Onbekende en Lutter in het gezelschap van diens hond Gero. Ik geef van te voren een kleine inleiding over het voorafgaande. Dan spelen de spelers een spannende en mijns inziens overtuigende dialoog. Alle drie de spelers zijn op hun best en laten dingen zien die ze nog niet eerder hebben laten zien. Ik ben onder de indruk en ook het publiek applaudiseert luid.
De laatste dialoog is uit een absurdistisch stuk van Arrabal, Op weg naar Tar. Ik houd niet zo van dit soort stukken en dat wordt door deze dialoog weer eens bevestigd. Een man en een vrouw zijn op weg naar Tar en maken ruzie met elkaar en zijn lief voor elkaar. Waar de omslagen vandaan komen is me niet duidelijk, ik kan het niet volgen en mijn gedachten dwalen regelmatig af naar andere dingen (het ongeluk, mijn eigen dialoog). Toch kiest de jury dit stuk als winnaar van deze avond en stuurt het door naar de finale. Een voor mij onbegrijpelijke keuze.
Reacties