Olympique Dramatique, Het Toneelhuis en Lod: Adams Appels

Een neo-nazi zit voorop de toneelvloer als we binnenkomen. Bomberjack met een hakenkruis, daaronder een hemd en rode bretels. Soldatenkistjes aan de voeten. Het brandscherm voor het toneel is neergelaten. Het zaallicht gaat uit en een geestelijke komt op, Ivan. Hij stelt vragen aan Adam, de neonazi. Wat zijn doel is. De geestelijke is bijzonder positief en optimistisch en laat zich niet terneerslaan door de cynische en afwijzende antwoorden die Adam met een hoog piepstemmetje geeft. Dit openingsgesprek gaat een tijdje zo door en even ben je bang dat Adam zijn ondervrager te lijf zal gaan, maar uiteindelijk stemt Adam toe dat hij een appeltaart zal bakken.

Dan schuift het brandscherm omhoog en zien we een vrolijk gekleurde wereld. Links een aantal halve bollen op de grond, achter een doek met een schilderij van een landschap met een dorpskerkje, daarvoor op de grond een bandje met een viertal muzikanten, centraal staat een telefoonpaal met een kerkklok er aan met daarnaast een fornuis. In dit landschap een groep vrolijk gekleurd geklede mensen die zingend en dansend beginnen.

We zijn belandt in een werkgemeenschap waar een aantal outcasts hun leven moet beteren. Een kinderverkrachter, een alcoholiste, een gewapende overvaller, allemaal zijn ze aanwezig om beter te worden onder leiding van Ivan, de altijd positief gestemde leider van deze merkwaardige secteachtige groep mensen.

Langzamerhand wordt duidelijk dat Adam een soort duivel in vermomming is die gekomen is om Ivan te tergen, een moderne Job die lijdt aan het Ravashi-syndroom, genoemd naar de Indiase voetballer Ravashi die door een ongeluk beide voeten verloor en op stompjes verder voetbalde zonder zelf te weten dat hij geen voeten meer had.

De voorstelling bevat prachtige beelden, er wordt uitzonderlijk goed en behoorlijk fysiek gespeeld door de grote groep veelal jonge spelers. Daardoor is de voorstelling voortdurend onderhoudend. Alleen vraag ik me met Jetty, met wie ik de voorstelling bezoek, achteraf af waarom Annet Malherbe in de voorstelling meedoet omdat ze het hoge tempo in de voorstelling moeilijk kan bijhouden waardoor het ongemakkelijke gevoel opkomt dat ze enkel gevraagd is om de voorstelling beter te kunnen verkopen in Nederland waar zij, vooral dankzij Jiskefet en Gooische Vrouwen, een beroemdheid is. Ik vind Annet Malherbe een goede actrice, zoals in Het Misverstandt van het RO theater, maar in deze voorstelling is ze enigszins misplaatst.

De spelers die het stuk zelf hebben bewerkt naar de film van Anders Thomas Jensen hebben tèveel willen vertellen waardoor alles even wordt aangestipt en niets echt wordt uitgewerkt. Het genoemde Ravashi-syndroom, de zelfmoord van de vrouw van Ivan, het gehandicapte kind Christoffer, de dode kat van Gunnar, de zwangerschap van Sara en de hersentumor van Ivan, het is allemaal te veel van het goede.

Het einde komt ook nog eens uit de lucht vallen. Nadat als een deus ex machina de tumor uit het hoofd van Ivan wordt geschoten door twee nazi-vrienden van Adam, zitten de twee mannen, Ivan en Adam, tezamen met de gehandicapte zoon van eerstgenoemde, vriendschappelijk te wachten op het moment dat de appeltaart uit de oven gehaald kan worden.