Jean-Philippe Toussaint: L'urgence et la patience

In L'urgence et la patience legt Jean-Philippe Toussaint uit hoe hij tot schrijven is gekomen. Hij vertelt van welke schrijvers hij houdt, waar hij zijn boeken heeft geschreven en op welke plaatsen de locaties in die boeken zijn gebaseerd. Voor liefhebbers van zijn werk zoals ik, erg interessant om te lezen. Toussaint blijkt van een aantal schrijvers te houden die ook ik in mijn hart heb gesloten. Dostojevski, Proust en vooral Beckett. De laatste is volgens hem iemand waar je ook als mens van gaat houden als je zijn boeken leest. Bij Beckett gaat het niet om het verhaal, niet om de personages, maar om een stem. Die stem kan geen ander zijn dan de stem van Beckett zelf. Murphy, Molloy, Malone, Moran, allemaal zijn ze afsplitsingen van dezelfde man, de man die door moet gaan en eigenlijk niet meer kan. Waarmee en waar naar toe blijft onduidelijk. Toch ontroert dat en raakt het je tot in het diepst van je hart. De naaktheid, de kwetsbaarheid.

Ook herkenbaar is de notie dat je van sommige boeken nog precies weet waar en wanneer je ze hebt gelezen zonder nog precies te weten wat je toen las. Opvallend is dat één bepaald boek hem tot schrijven aanzette, Misdaad en Straf van Dostojevski, tenminste zo vertelt hij het.

Dit is het één na laatste boek van Jean-Philippe Toussaint dat uitgekomen is. Het laatste tot nu toe is Nue. Dat had ik al gelezen en er over geschreven op dit blog. Het enige (hele dunne) boekje dat ik nu nog niet heb gelezen van deze schrijver is La mélancolie de Zidane. Dat komt nog wel eens. Net als bij Jean Echenoz waren er boeken die mij minder aanspraken en waarbij ik bijna afgehaakt was en gestopt was Toussaint te lezen. Dit inkijkje in de ziel van de schrijver bracht me toch weer dichterbij de schrijver.