Het eerste beeld doet denken aan monnikken in een klooster. Een grote groep dansers staat in een carré en maakt gelijkvormige bewegingen. Omdat het tamelijk lang duurt raak je als publiek in trance bij dit fascinerende schouwspel. Daarna wordt de groep langzamerhand uit elkaar getrokken en krijgt iedereen zijn eigen stuk, met eigen bewegingen. Daarmee geeft Conny Janssen het thema Inside Out gestalte. Haar inspiratiebron was in eerste instantie, hoorde ik op de radio in Kunststof, het beeld van een in onderdelen uit elkaar gehaalde auto, een exploding view. In dit stuk toont elke danser of danseres zijn of haar eigenheid met een eigen bewegingsarsenaal. Na het eerste beeld van de groep zijn er veel korte duetten en soli. Prachtige soli, zoals die van de Japanse Mariko Shimoda, waarvoor ik eigenlijk een open doekje wilde geven, wat ik niet durfde om de concentratie niet te doorbreken. Ook de ster van de vorige voorstelling Mirror Mirror, Davide Bellotta was weer gewedig zoals hij als een soort strandloper over het podium schoof. Ademloos heb ik zitten kijken.
En zitten luisteren. Want ook het oor wil wat. Ik moet niet vergeten de live muziek te noemen van zangeres/gitariste/trompettiste Iet en het combo bestaande uit cellist Jonas Pap, toetsenist Pieter de Graaf en gitarist Budy Mokoginta. Niet alleen de beelden waren hypnotiserend, ook de muziek was dat. Voor wie deze voorstelling niet gezien en gehoord heeft is het te hopen dat Conny Janssen Danst hem nog eens herneemt.
Reacties