't Barre Land: De laatste dagen der mensheid

Een lange avond lang lachen met de Eerste Wereldoorlog, dat is De laatste dagen der mensheid van Karl Kraus gespeeld door theatergroep 't Barre Land. Het stuk is het langste stuk ooit geschreven en is dan ook niet bedoeld om op toneel gespeeld te worden. Maar deze voorstelling wordt aangekondigd als een totstandkomingsvoorstelling. Begonnen in 2008 is het de bedoeling om het stuk in 2018, honderd jaar na het einde van de Eerste Wereldoorlog in Wenen in het Casino in al zijn volledigheid op te voeren. Althans, dat beweert 't Barre Land. Maar het is maar de vraag of we deze opmerking serieus moeten nemen. Want weinig is serieus op deze avond. Het stuk in zijn totaliteit spelen zou veertien dagen duren (zeggen ze) en er zijn een stuk of zevenhonderd rollen (zeggen ze).

Rechts voor op het podium zitten de twee vertalers van het stuk, Henkes en Bindervoet, die van tijd een opmerking of aanvulling maken en zelfs nog heel even meespelen met de acteurs.

Scènes worden aangekondigd en niet gespeeld, scènes worden uitgelegd. Er is een scène die als mop gespeeld dient te worden die uiteindelijk niet wordt afgemaakt en daardoor zonder clou blijft. Alles lijkt geïmproviseerd. De spelers hebben grote stapels briefjes met scènes die lukraak gepakt lijken te worden. Soms lijkt het of ze eindeloos door zullen gaan net zolang tot al het publiek verdwenen zal zijn. Zelf zit ik aan het einde van de avond ook op de wipstoel uit angst de laatste metro te gaan missen.

Gelukkig ben ik gebleven na de tweede pauze want dan wordt nog een groots uitgewerkte kluchtige scène gespeeld tussen een aantal officieren en obers in een restaurant, compleet met gooi en smijtwerk en een pruik van spaghetti.

Om kwart over twaalf ren ik het theater uit met een lach op mijn gezicht die er in de gelukkig niet gemiste metro niet meer van af gaat.