NTGent: Cyrano
Nu speelt NTGent een bewerking van hetzelfde stuk van Edmond de Rostand, gemaakt door Bernard Dewulf. Slechts drie spelers telt de bewerking, Cyrano, Roxane en Christian. In de hoofdrol Bert Luppes. Het verhaal is bekend, Cyrano die zichzelf lelijk vindt vanwege zijn grote neus, leent zijn woorden aan Christian die knap is maar dom. Gezamenlijk zijn zij de geliefde van Roxane, de ene heeft het brein, de ander de fysionomie.
Regisseur Julie Van den berghe ensceneert het stuk in en rondom een ouderwetse caravan waarvan aan een kant de lange wand is weggenomen. Ook wordt er veel gewerkt met live camerabeelden, gemaakt door de spelers, die vervolgens op de andere lange wand van de caravan worden gebeamed. Er is spannende elektronische gitaarmuziek en An Miller als Roxane zingt Franse liedjes in verschillende vermommingen, onder andere als Melina Mercouri.
Maar de voorstelling draait om de titelheld, Cyrano, die het meest aan het woord is en bijna geen moment van het toneel verdwijnt. Trekken de andere twee zich nog wel eens terug in de caravan, Cyrano blijft in de buurt en beschouwt wat er op toneel zonder hem gebeurt. Is Cyrano een verzinsel en zo ja, van wie? Van hemzelf? In het eerste beeld zet Cyrano zijn Roxane, in de deur van de caravan, steeds in andere poses, net zo lang tot het goed is.
In Cyrano draait het om de vraag of liefde gaat om uiterlijk of innerlijk of om allebei. In eerste instantie is Roxane verliefd op het uiterlijk van Christian maar uiteindelijk realiseert ze zich dat ze de woorden van Cyrano belangrijker vindt dan dat uiterlijk. Bernard Dewulf bewerkte de klassieker erg mooi tot een stuk waarin het met name draait om de filosofieen van Cyrano die door Bert Luppes prachtig worden behandeld, als een gepijnigde held die zijn meisje aan zijn beste vriend moet afstaan.
Maar altijd al fan van Bert Luppes ben ik nog het meest verrast door het spel van An Miller die als een vlinder van de een naar de ander fladdert, al zingend en dansend.
Reacties