Storytelling

Ik loop het lokaaltje binnen en het is helemaal leeg. Er staan stoelen en tafels in een kring opgesteld voor een les maar er is geen mens aanwezig. Het is er een beetje halfduister alleen aan de kant van het bord is meer licht door een rail met halogeenverlichting. Op alle tafels liggen flyers gereed. Genoeg voor een groep van een man of vijftien. Ben ik de enige cursist? zo vraag ik me af.

Zojuist heb ik geluncht met mijn lief in De Groene Passage. Ze ontdekt vanaf ons tafeltje op de eerste verdieping in de boekwinkel beneden ons haar yogavriendin, met wie ze al jarenlang aan yoga doet. Mijn lief tikt op de ruit, de yogavriendin ontdekt ons en komt naar boven. De yogavriendin is aan het wachten op een meditatieworkshop want het is open dag in het Oost West Centrum Rotterdam. Ze nodigt mijn lief uit om ook mee te doen. Ik kan dan mooi ook een workshop doen. Dat lijkt me een goed idee. Ik kies storytelling.

Ik loop het verlaten lokaal uit en op de gang komt een vrouw me tegemoet. Ze heeft een grote bos grijs krullend haar en is gekleed in rood en zwart. Ze stelt zich voor als Mary Sue Siegel en ik stel me voor als mezelf. Dan komt nog een tweede vrouw, een stevige vrouw, in het zwart gekleed met een vrolijk gezicht met zwart opgemaakte ogen, aanlopen. Ze  doet ook mee met de workshop. Ik ben dus niet de enige. Vervolgens komt ook mijn lief het lokaal binnen. Ik ben verbaasd omdat ik dacht dat ze samen met haar yogavriendin meditatie ging doen. Dat is niet het geval. Zo weet mijn lief me telkens te verbazen.

De workshop gaat over het vertellen van levensverhalen. Waargebeurde verhalen. Maar is een verhaal ooit waargebeurd? Is een verhaal niet veeleer hoe je het je herinnert?  Ik herinner me tijdens de workshop hoe wij in korte broek per trein, een blauwe engel, naar de geboorteplaats van mijn moeder reisden. Naar mijn pake die dezelfde voornaam had als ik. Door jeugdsentiment gekleurde herinneringen aan de bleek achter het huis waar prachtige witte lakens wapperden in de wind. De stank van de de beerput onder de wc in diezelfde achtertuin. De snor van mijn pake.

Alle verhalen die er toen verteld zijn ben ik vergeten. Zijn ook herinneringen doch niet meer op bevel terug te halen. Zelfs mijn eigen verhaal en het verhaal van mijn lief weet ik niet meer. Te lang geleden. Maar zelfs het verhaal dat ik hier vertel is goud verkleurd door de verleden tijd. Een voor mij mooie herinnering met een aantal markante details.

Zo was er een vierde deelnemer aan de workshop. Die is verdwenen, een missend persoon. Vijf personen zitten aan de tafel maar eentje is slechts vanaf de rug gezien en heeft geen gezicht. Mary Sue Siegel heeft wel een gezicht. Dat is vastgelegd op de foto. Door Hans Reitzema