Simenon: Maigret en de Lange Lijs

In dit boek Maigret en de lange lijs, maakt Maigret zich behoorlijk kwaad en ergert zich ernstig aan de zwijgende tandarts Guillaume Serre die hij verdenkt van de moord op zijn vrouw. De plot is niet echt belangrijk in dit verhaal, zoals meestal bij Maigret, ik zag de ontknoping in ieder geval ruim van te voren aankomen. Maar dat stoort absoluut niet. Simenon laat Maigret ondertussen behoorlijk worstelen en graven om zijn onderzoek tot een goed einde te brengen.

De lange lijs uit de titel is een prostituée, een oude bekende van Maigret, die hem een dag bezoekt omdat haar man, Sombere Fred, een brandkastkraker, tijdens één van zijn kraakjes een lijk heeft zien liggen en onmiddellijk op de vlucht is geslagen. Met achterlating van al zijn spullen heeft hij Parijs verlaten.

Als Maigret met enige moeite het huis gevonden heeft waar dit zou moeten hebben plaatsgevonden, ontkennen de bewoners, een tandarts en zijn moeder, alles. Langzamerhand weet Maigret steeds meer steken te ontrafelen om tenslotte toch met de bewijzen te kunnen komen dat er inderdaad iemand vermoord is en hij moordenaar in de boeien kan slaan.

De titelheldin, de lange lijs, is een echte ouderwetse Simenon-figuur, een grote vrouw van lichte zeden aangeduid met een uitdrukking die je tegenwoordig weinig meer hoort. Ik kwam meer van dat soort ouderwetse begrippen tegen in dit boek. Juist die sfeer van het Parijs van vroeger maken de boeken van Simenon zo heerlijk om te lezen. Zo reist commissaris Maigret regelmatig met het openbaar vervoer of per taxi naar de plaats van het misdrijf omdat er op dat moment geen auto voor handen is op het politiebureau. Welke commissaris zou dat nu nog doen?

Omslagillustratie: Dick Bruna