Wunderbaum: Rail Gourmet

Gabriëlle werkt op station Brussel in de Rail Gourmet waar ze maaltijden klaarmaakt voor reizigers die per Thalys en Eurostar van daar vertrekken. Ook schrijft ze brieven. Aan haar collega's, zoals Ahmed die zich moet verantwoorden voor het feit dat hij niet drinkt tijdens een borrel. Aan collega's aan wie ze een hekel heeft. En aan Robert, de man die haar geïnterviewd heeft over geluk en op wie ze verliefd is geworden. Want waar liefde is is geluk, zegt een Pools spreekwoord.

Wine Dierickx speelt Gabriëlle in het eerste en meest verrassende deel van het drieluik Rail Gourmet van theatergroep Wunderbaum. Op een schitterende locatie, de oude bioscoop Kriterion bovenin restaurant Engels waar ik denk ik bijna dertig jaar niet geweest was. Met nog steeds een prachtig uitzicht op Rotterdam, maar ook dat is in dertig jaar behoorlijk veranderd.

De voorstelling begint met Gabriëlle die een drumstel neerzet, een basgitaar en een keyboard, en moet daarvoor door een klein deurtje in de zijkant van het decor. Onderwijl vertelt ze over haar werk, over haar brieven en begint haar brieven te reciteren. Na een poosje komt de muzikant op, Jens Bouttery, gekleed in het zelfde shirt en rokje. Wat natuurlijk een lach oplevert. Wine vecht met hem, zingt een Yoko Ono-achtig lied over haar liefde voor Robert, doet een dans. Daardoor is dit eerste deel afwisselend, dynamisch en voortdurend prikkelend.

Het tweede deel is een telefonische dialoog tussen eerdergenoemde Robert (Walter Bart) en zijn vrouw Rebecca (Becky, Maartje Remmers). Zij is een succesvol politicus in de Eurostar op weg naar Straatsburg. Dit deel staat in de traditie Dodendans, Who's afraid of Virginia Woolf en Scènes uit een huwelijk. Goed en degelijk gespeeld maar nogal traditioneel dus.

Het laatste deel speelt in de cabine van de Eurostar. Na een vertraging door een aanrijding met een persoon neemt Becky plaats in de cabine van de machinist (Matijs Jansen) en daar ontspint zich een dialoog tussen de twee die eindigt in een gefilmde liefdesscène. Vooral dit laatste deel duurt erg lang.

Wunderbaum had wat mij betreft wel wat mogen schrappen uit de mooie tekst van Annelies Verbeke om het tempo in de voorstelling op te voeren. De trein die energiek vertrekt in het eerste deel met Wiene Dierickx lijkt gedurende de duur van de voorstelling langzaam tot stilstand te komen waardoor het publiek enigszins in slaap sukkelt. De TGV eindigt als boemeltrein.