Exile On Main St

“Welk nummer van The Rolling Stones vind je het allermooist,” vraagt mijn lief aan mij. Ik weet het niet. Het is vandaag vijftig jaar geleden dat de Stones voor het eerst optraden. Maar volgens Keith bestaan de Stones pas in 2013 vijftig jaar, want toen pas kwam Charlie Watts bij de band. Het allermooiste nummer van The Stones. Bitch? Dead Flowers? Satisfaction? Sympathy for the devil? Er zijn zoveel nummers. Een stuk of vierhonderd las ik vandaag ergens. Het is moeilijk kiezen.

Ik weet zeker welke elpee ik het mooiste vind. Dat is zonder enige twijfel Exile On Main St. Een plaat met niet één mooiste nummer. Het is meer de sfeer van het album dan de individuele nummers. Het eerste nummer dat ik er van hoorde vond ik in eerste instantie niets aan. Dat was Tumbling Dice. Veel blazers, veel zangeressen in de achtergrondkoren. Zangeressen op onze platen, dat verkoopt niet goed, zei Keith later.

Het album, het eerste dubbelalbum van de band, werd in Nederland ook slecht ontvangen. Het had beter een enkele elpee kunnen zijn met de beste nummers, vonden de recensenten. Slechts één nummer van Exile On Main St spelen de Stones zelf nog altijd. Dat is Happy, het eerste nummer van kant drie, het lijflied van Keith. Nu wordt het album overal geëerd als een meesterwerk.

Een mooie hoes heeft Exile On Main St ook. Met foto's van Robert Frank. Een man in een leeg café die naar een jukebox staat te kijken. Veel kleine fotootjes van de Stones zelf. Handgeschreven belettering. Enigszins in de stijl van Andy Warhol die de beroemdste Stones-hoes ooit ontwierp, van Sticky Fingers. Een elpee die ik ooit heb bezeten. Mét de echte rits. Uitgeleend. Kwijtgeraakt.

Toch nog maar wat titels noemen tot besluit. Shine A Light, Soul Survivor. Stop Breaking Down. Sweet Black Angel. Sweet Virginia. Allemaal nummers waarvan de titel begint met een S. Net als de Stones.