Dijon: La Licorne
De ober is een lange man in het zwart met donker haar. Hij kijkt zuur. Hij vertelt ons onmiddellijk dat het hier een restaurant is. Dat het hier is om iets te eten. We willen graag iets eten, antwoorden wij. We bekijken de kaart en die staat voornamelijk vol met galettes. Hartige pannenkoeken van zwart meel. Ble noir. Wij kiezen beiden een zoete pannenkoek. Een crepe.
De ober keert terug en brengt ons onze drankjes. Hij vraagt of we onze keuze al hebben gemaakt. Dat hebben wij. Wij zeggen wat we willen. Een crepe sucre en een crepe confiture. Dat mag niet. Wat wij hebben gekozen is een dessert. We moeten iets te eten kiezzen. Dit is een restaurant.
De ober loopt weg. We kijken elkaar aan. Mijn lief en ik. Wat een onzin. Ik heb de neiging de drankjes af te rekenen en weg te lopen. Misschien is dat zijn bedoeling? Of is ons gerecht hem te klein. Zijn wij hem te min? Ik kijk nogmaals op de kaart. Boven een flan en nog een tweetal overduidelijke toetjes staat een kopje 'Desserts'. Dus hoe komt hij erbij dat crepes een dessert zijn.
De ober keert voor de tweede maal terug om te vragen of we opnieuw een keuze hebben gemaakt. Ik leg hem met de menukaart in de hand uit waarom volgens mij een crepe geen toetje is. Hij stemt mokkend toe. Omdat het niet druk op het terras is. Anders had het echt niet gemogen. Nogmaals twijfel ik. Moeten we gewoon weglopen of niet? We blijven zitten.
De ober brengt ons onze pannenkoeken. Die goed smaken. Tenminste de mijne. Die van mijn lief is enigszins droog. Zij heeft alleen suiker er op. Ik ook confiture. Geen cassis. Die was op. Wel myrtillen. Maar de lol is er een beetje van af. Van dit etentje.
Een andere ober met een baardje brengt de rekening. De rekening bedraagt elf negentig. Ik laat hem expres terugkomen voor de tien cent wisselgeld. Zelfs dat dubbeltje fooi gun ik ze na deze behandeling niet meer. Dat dubbeltje voeg ik een dag later toe aan de fooi voor de ober in Chalon.
Foto: bij de paskamers van de Promod in Dijon
Reacties