Risk: Credo

Risk speelt een onbegrijpelijke voorstelling. Credo heet het. Waarom? Ik weet het antwoord niet. Een stuk of wat mannen en vrouwen lopen rond in ondergoed en kniebeschermers. Twee vrouwen dragen een verpleegsterjas. Het lijkt op een gekkenhuis met twee zusters om de boel te bewaken en orde te houden. Twee broers spelen een belangrijke rol. Er wordt weinig gesproken, voornamelijk klinken er regels over het feit dat vallen fijn is. Midden voor het podium hangt een ouderwetse microfoon waarin soms door één van de spelers iets gezegd wordt, vaak wordt degene die iets wil zeggen voor de microfoon weggerukt door één van de anderen. Soms neemt dat helaas het zicht weg van wat er achter die persoon gebeurt. Na een uur is er een pauze en heb ik nog niets van de voorstelling begrepen. Niet dat dat erg is. Er wordt intens en heftig en vooral fysiek gespeeld door alle (student-)spelers die hoogst zelden hun concentratie verliezen. Voor een studentenvoorstelling vindt ik het erg goed gedaan en ook handig gedaan door de regisseur, Rick Fingal.

Na de pauze ontstaat er toch een soort van verhaal. Eén van de twee broers verkracht een vrouw en moet daarvoor worden gestraft. Zijn broer wordt van zijn broek ontdaan en staat hulpeloos voor het publiek. Hij moet over de wonden van zijn broertje heenplassen. Of er echt wordt geplast is niet goed te zien. Ik denk van niet, mijn collega's twijfelen. Uiteindelijk wordt één van de broers gewurgd, de verpleegster verliest haar macht en de situatie is als aan het begin met andere spelers in andere rollen.

Het stuk blijkt geïnspireerd door Hondsdagen van het Rotheater. Opdracht van de regisseur was om te kijken hoe ver de spelers konden en durfden te gaan. Dat is geslaagd. De spelers zitten na twee voorstellingen onder de blauwe plekken, maar durven elkaar te slaan, te schoppen, te krabben en zich letterlijk bloot te geven. Ik vond het fascinerend. De pauze vond ik overbodig en er had wel hier en daar iets in de lengte geschrapt kunnen worden. Alhoewel het eindeloze buikspieroefeningen doen van twee dames dan weer intrigerend en hypnotiserend was. Daaruit blijkt dat het vaak moeilijk is de juiste balans te vinden. Maar dat zijn kleine smetjes op een mooie voorstelling.