TU Odyssee

Terwijl op de Erasmus Universiteit door theatergroep ZUUR de laatste hand wordt gelegd aan de voorstelling Random Numbers, een voorstelling die de toeschouwers in kleine groepen over de campus voert, was vorige week in Eindhoven op de TUe een soortgelijke voorstelling te zien. Dat is nu wat je de tijdgeest noemt. Een idee hangt in de lucht en wordt op verschillende plaatsen bijna gelijktijdig uitgevoerd.

Omdat ik in Rotterdam onder andere voor Studium Generale werk, kreeg ik een uitnodiging voor de Eindhovense productie. Natuurlijk was ik erg nieuwsgierig en daarom vertrok ik vrijdagavond naar Eindhoven om een kijkje te nemen.

Regisseuse Marijke Schermer had voor het stuk de reis van Odysseus als uitgangspunt genomen en omdat het een Studium Generale-productie was kwam ook de wetenschap aan bod. Van te voren was ons beloofd dat we op zoek moesten en allerlei vragen moesten beantwoorden tijdens onze tocht, maar dat viel erg mee. Overal waren wel gidsen aanwezig die we als we de weg kwijt zouden raken ons weer op het rechte spoor brachten. Ook hadden we een kaart bij ons en als je het terrein van de TUe goed kende was aan de hand van de kaart de weg eveneens makkelijk terug te vinden.

We starten in de filmzaal en krijgen daar een korte monoloog van een vrouw of in ieder geval van een wezen dat zegt de vorm van een vrouw te hebben aangenomen. Zij stuurt ons op weg. Eén van ons krijgt een telefoonnummer voor als de weg kwijtraken, een andere vrouw wordt benoemd tot ons kompas omdat ze degene is die de juiste richting naar het noorden weet aan te wijzen. Dan gaan we op pad.

We komen aan bij de rivier en daar moeten twee van ons een vlot naar de kant trekken en krijgen we een flesje dat we later kunnen gebruiken. Zo gaat de tocht verder. Soms met koptelefoons op waardoor we een vrouwenstem teksten horen spreken, meestal gewoon wandelend en trappen beklimmend en afdalend, en eenmaal per touringcarbus onder leiding van een energieke reisleider.

Vooral de scène in de hel, in de pijpengang onder een gebouw die helrood verlicht is erg indrukwekkend en de scène wanneer de zak met winden opengaat in een ruimte waar een elektriseermachine staat als ik het goed heb, in ieder geval is het een machine die bliksemstralen kan maken. We komen op bijzondere plekken. Het mooie van een technische universiteit is dat er verrassender plaatsen zijn dan op een 'gewone' universiteit zoals de Erasmus. Op onze eigen universiteit zijn er veel plaatsen die ik al ken, maar een machinekamer zoals op een TU is er bij ons niet.

Grappige momenten zijn er ook, zoals het Mexicaanse tweepersoonsorkestje op de twaalfde verdieping en de al eerder genoemde energieke gids. Mooi is het gezang van de sirene als we alle twaalf verdiepingen weer af moeten dalen langs een bijna eindeloze wenteltrap waarbij we zelf ook nog eens lekker herrie mogen maken.

Ik ben erg onder de indruk van het geheel en moet me na afloop snel weer terughaasten naar het station om nog enigszins op tijd weer thuis te zijn, maar in de trein geniet ik nog na van wat ik allemaal heb gezien. Ik hoop natuurlijk dat onze eigen voorstelling minstens even mooi en indrukwekkend is.

Reacties

Populaire posts