NT Gent: Brief aan mijn rechter

Als ik met vakantie ga neem ik altijd graag een boek van Simenon mee. Soms een Maigret, soms een roman. De Luikse veelschrijver en hoerenloper stelt eigenlijk nooit teleur. Altijd zijn het mooie kleine psychologische portretten in een droge stijl opgeschreven. Simpel, maar het werkt altijd.

Brief aan mijn rechter heb ik nooit gelezen maar ook dit verhaal over Charles Alavoine die zijn minnares heeft vermoord is een echte Simenon. Johan Simons regisseerde en Frank Focketyn speelt de hoofdpersoon, een arbeiderszoon die is opgeklommen tot dokter. Nog altijd voelt hij het verschil tussen mensen die van geboorte van stand zijn en hemzelf. Voor zijn levensverhaal zoekt hij begrip, als er maar één iemand is die hem begrijpt dan is het hem voldoende en hij hoopt dat zijn rechter, de man die over hem moet oordelen, dat zal zijn. Het gaat hem niet om zijn onschuld, want hij weet dat hij schuldig is, het gaat hem om begrip.

De voorstelling is net als het verhaal van Simenon, simpel. Op een planken vloer, op een stoel met zijn rug naar het publiek, zit Charles als het stuk begint. Slechts verlicht door een lamp van onderen. Zijn gezicht blijft bij aanvang grotendeels verborgen. De acteur speelt een subtiel spel met licht en donker en geeft zich pas langzaam bloot. Zelfs in zijn kleding. Eerst gekleed in kostuum met daaronder een coltrui, tenslotte zonder jas en trui in een zwart hemd met broek.

Boven hem een soort afdak dat langzaam naar beneden draait en dan een spiegel wordt. Het spiegelende vlak is een folie waarop Focketyn halverwege de voorstelling een stomp geeft waardoor de spiegel achter hem gaat golven. Prachtige effecten in een geweldig gespeelde voorstelling. Het spel is hypnotiserend, als publiek wordt je meegezogen in de gedachten van de hoofdpersoon en stap je binnen in zijn zieke geest en zijn verwrongen seksuele relatie met zijn minnares Martine. De enige vrouw van wie hij echt heeft gehouden en die hij heeft gedood uit liefde. Liefde, die hij niet kreeg van zijn ouders en van zijn twee echtgenotes.

Wat is het geheim van Vlaamse acteurs dat ze dit zo goed kunnen? Altijd intenser en altijd subtieler en met veel meer gevoel voor taal dan Nederlanders. Jammer dat er zo weinig jongeren bij de voorstelling waren. Kennen waarschijnlijk Simenon niet meer en ook Frank Focketyn is geen acteur die in Nederland bij het grote publiek bekend is.

Reacties

Populaire posts