Soms lijkt het bijna cabaret zoals Frank van de Goot zijn verhaal over forensische pathologie bij Studium Generale vertelt. Smeuïg, met grappen, interactief. Met onsmakelijke dia's van op diverse manieren overleden mensen op de achtergrond, vertelt hij zijn verhaal dat voornamelijk over terughoudendheid gaat en over goed kijken. Terughoudendheid omdat je voor het het weet gaat interpreteren en goed kijken omdat je niet moet uitgaan van wat je denkt, maar van wat je ziet. We zien een man zonder schoenen op zijn buik bij een vrachtwagen liggen, een schoen op de voorgrond en mogen er niet zonder meer van uit gaan dat de schoen op de voorgrond één van zijn schoenen is. We zien kogelgaten, messteken, schedels die met een zware loden pijp te lijf zijn gegaan en veel meer onsmakelijks en Frank van de Goot vertelt ondertussen rustig en vrolijk verder. Een informatieve lezing in de serie
CSI for real waarin we zien hoe de televisie verschilt van de werkelijkheid.
Verder leren we dat we aan de buitenkant niet kunnen zien of iemand een natuurlijke dood is gestorven. Ik vraag me af of dat in alle gevallen nodig is. Niet altijd is het nodig om te weten hoe iemand is gestorven, ik denk bijvoorbeeld aan mijn opa die op 93-jarige leeftijd in het ziekenhuis is overleden. Waaraan? Van ouderdom zou mijn antwoord zijn terwijl er altijd een 'echte' doodsoorzaak is. En zelfs bij een misdrijf is het niet altijd nodig onderzoek te doen. Ik moet denken aan een lezing bij een Studium Generale van een aantal jaren geleden waar rechtsgeleerde Richard Staring vertelde dat in de meeste gevallen onmiddellijk duidelijk is wie het misdrijf gepleegd heeft. De moordenaar wandelt dan gewoon met mes of pistool het politiebureau binnen en vertelt doodleuk dat hij zojuist zijn vrouw heeft vermoord.
Reacties