OMSK/Lotte van den Berg: Cold Turkey na Kinshasa

Na afloop weet ik niet goed wat ik heb gezien. Is Cold Turkey na Kinshasa nog wel een theatervoorstelling? Lotte van den Berg is op de avond dat deze voorstelling die geen voorstelling is wordt gespeeld, op zondag 26 september, zojuist teruggekeerd uit Kinshasa waar ze heeft gerepeteerd met haar groep OMSK.

Achterop het toneel van de grote zaal van de oude Lantaren/Venster staan grote kratten opgesteld, uitgeladen uit het vliegtuig en nog niet uitgepakt. Die worden straks uitgepakt, belooft Lotte. Maar eerst gaat ze repeteren. Niet met de spelers die zijn meegekomen uit Congo, maar met iemand van de groep die in Dordrecht was achtergebleven. Daarmee doet ze een soort speloefeningen om haar en ons te laten ervaren hoe het is om in Kinshasa te zijn. Zo wordt je daar bijvoorbeeld altijd door iemand aangeraakt, of ben je in ieder geval altijd in contact met andermans lichaam. Het vreemde is dat ze het door de jonge actrice in haar eentje op toneel laat spelen. Daarnaast vertelt ze veel.

Tijdens het vertellen komen de andere spelers/medewerkers langzaam op en beginnen de kratten uit te pakken en de inhoud op de toneelvloer uit te stallen. Ze vraagt de jonge actrice om ergens onopvallend te gaan zitten en alles te bekijken zoals dat ook vaak bij de repetities van de groep in Kinshasa gebeurde. Dan nodigt ze ons, het publiek, uit om te komen kijken wat eenieder heeft meegebracht. Er is ook iets te drinken voor ons. Een man heeft een groot aantal gevulde wijnglazen uitgestald en flesjes cola klaargezet. Het is nog niet afgelopen, verzekert Lotte ons.

Wat er dan gebeurt lijkt op wat ze ons verteld heeft over hoe het hun in Afrika verging. Iedereen loopt door elkaar heen over de speelvloer en praat met de spelers en met elkaar. Daarmee laat ze ons op een light manier voelen hoe het was om 'daar' te zijn. Iedereen krioelt door elkaar heen op het toneel, sommigen verlaten de zaal, gaan weg en zo loopt de voorstelling die geen voorstelling is een beetje ongemerkt af. Het lijkt alsof Lotte de tijd vergeten is. Ze laat zich interviewen op toneel door een tweetal mannen met een grote camera en hengelmicrofoon, praat met deze en gene, en dat doen de andere spelers ook. Voor velen zal het een weerzien zijn geweest met familie, vrienden en bekenden. Na Kinshasa.

Zijn wij nu ook geregisseerd door Lotte van den Berg en onderdeel van haar repetitie? zo vraag ik me af.