Terughoudendheid
Soms voel ik terughoudendheid om in dit blog alles te schrijven wat ik wil. Bijvoorbeeld bij het schrijven over personen in mijn nabije omgeving, zoals mijn gezin. Collega’s op het werk, mensen met wie ik vergader. Ik ontmoet veel mensen in mijn dagelijks leven, sommigen mag ik erg graag en om daarover te schrijven valt me niet moeilijk. Moeilijker is het om te schrijven over mensen aan wie je een hekel hebt en alhoewel dat er slechts weinigen zijn doe ik het niet graag. Stel dat ze lezen wat ik geschreven heb en er zichzelf in herkennen of juist niet. Daarom gebruik ik bijvoorbeeld weinig namen in mijn blog. Zelfs mijn vrouw en kinderen noem ik niet bij de naam maar liever Oudste Dochter of Jongste Dochter. Als iemand op het internet zoekt naar hun namen zal die niet gauw bij dit blog terechtkomen.
Zo was ik afgelopen vrijdag op de halfjaarlijkse vergadering van de gezamenlijke bureaus van Studium Generale en vergaderde ik diezelfde avond met het bestuur van de theatergroep waarvan ik voorzitter ben. Maandagochtend had ik alweer een vergadering met het bestuur van het theaterverzamelgebouw waar ik secretaris van ben en over al deze gebeurtenissen zou ik kunnen schrijven. Alle drie interessante groepen mensen en spannende vergaderingen. Het liefst zou ik alle personen die er bij aanwezig waren in enkele krachtige schetsen willen weergeven. Maar als ik dat al goed zou kunnen dan nog voel ik hierbij een terughoudendheid en reserve om de redenen die ik hierboven aangeef. Dat zou ik dan toch in een verhaal moeten doen, als fictie, en is niet geschikt voor dit blog.
Nu zit ik rustig op het terras te schrijven terwijl tegenover mij mijn Jongste Dochter braaf en ingespannen haar aardrijkskunde en haar Frans zit te doen terwijl de Oudste Dochter aan de gisteren pas weer gestemde piano zit te studeren. Het klinkt iedere dag beter maar volgens het rapport van de pianolerares moet ze niet te snel te veel willen en tevreden zijn met wat ze al kan. Mijn vrouw zit bij de computer en praat op de achtergrond in de hoorn van de telefoon. Een huiselijk tafereel dat ik graag wil vasthouden en onthouden en bewaren voor later, vandaar dat ik het hier neerschrijf om te bewaren voor later. Want alles gaat voorbij, niets keert terug, ook dit niet.
Zo was ik afgelopen vrijdag op de halfjaarlijkse vergadering van de gezamenlijke bureaus van Studium Generale en vergaderde ik diezelfde avond met het bestuur van de theatergroep waarvan ik voorzitter ben. Maandagochtend had ik alweer een vergadering met het bestuur van het theaterverzamelgebouw waar ik secretaris van ben en over al deze gebeurtenissen zou ik kunnen schrijven. Alle drie interessante groepen mensen en spannende vergaderingen. Het liefst zou ik alle personen die er bij aanwezig waren in enkele krachtige schetsen willen weergeven. Maar als ik dat al goed zou kunnen dan nog voel ik hierbij een terughoudendheid en reserve om de redenen die ik hierboven aangeef. Dat zou ik dan toch in een verhaal moeten doen, als fictie, en is niet geschikt voor dit blog.
Nu zit ik rustig op het terras te schrijven terwijl tegenover mij mijn Jongste Dochter braaf en ingespannen haar aardrijkskunde en haar Frans zit te doen terwijl de Oudste Dochter aan de gisteren pas weer gestemde piano zit te studeren. Het klinkt iedere dag beter maar volgens het rapport van de pianolerares moet ze niet te snel te veel willen en tevreden zijn met wat ze al kan. Mijn vrouw zit bij de computer en praat op de achtergrond in de hoorn van de telefoon. Een huiselijk tafereel dat ik graag wil vasthouden en onthouden en bewaren voor later, vandaar dat ik het hier neerschrijf om te bewaren voor later. Want alles gaat voorbij, niets keert terug, ook dit niet.
Reacties