Theater Rotterdam/Toneelschuur: De wereldverbeteraar

Een Thomas Bernhardt gespeeld als een Samuel Beckett. Dat lijkt De Wereldverbeteraar gespeeld door Sanne den Hartogh en geregisseerd door Erik Whien. Net als in de stukken van de Ierse Nobelprijswinnaar gebeurt er in deze versie op het toneel bijna niets. Ook is er bijna niets te zien, het toneelbeeld is duister. Alles draait om de tekst en om het spel. Een waanzinnige acteerprestatie waarvoor Sanne den Hartogh al veel lof heeft gekregen.

Waarover gaat het stuk? Uit de folder: "In De wereldverbeteraar zien we een filosoof die teruggetrokken leeft in zijn huis. Ooit heeft hij een wetenschappelijke verhandeling geschreven ter verbetering van de wereld en vandaag ontvangt hij daarvoor een eredoctoraat. De voorbereidingen voor de ceremonie worden ge-troffen.

Maar het gaat slecht met hem, hij is verbitterd en ook lichamelijk zwaar in verval. De wereldverbeteraar bestaat alleen nog maar in zijn hoofd: daar in de diepte van zijn denken, in een donker ravijn, raast een stroom van woorden en gedachten. Een hartstochtelijke tirade tegen de gehele wereld, de mensheid, de kunst, Zwitserland, de liefde en uiteindelijk zichzelf."

Het getuigt van veel durf om dit stuk zo te ensceneren, maar dankzij het krachtige spel komen acteur en regisseur er mee weg. Op fantastische wijze.